Nowa (cz.1)

- Święty człowiek, no mówię pani, droga sąsiadko, święty! - spowita od stóp po czubek głowy w zwiewną czerń kobieta przekonywała z zapałem godnym kampanii wyborczej. Jej rozmówczyni, zupełnie apolityczna Frąckowiakowa spod siódemki, pokiwała z udawanym zrozumieniem głową. Nie wyglądała na szczególnie zainteresowaną. Bardziej niż słuchania opowieści o nieznanym świętym chciała się dostać wreszcie do domu. Prawie nie znała tej kobiety. Ot po prostu wiedziała że wprowadziła się ledwie kilka dni temu, że jest gadatliwa i że ma skłonności nie tyle do przesady co do narzucania swojego zdania innym. Ledwie się sprowadziła, a już chciała wprowadzać swoje rządy. Wczoraj zwołała sąsiadów i obwieściła tonem nieznoszącym sprzeciwu, że trzeba pomalować klatkę. Bo śmierdzi. I że niby kotami. A kotów przecież u nich nie ma. I to od dawna, będzie z dziesięć lat jak zniknął ostatni przedstawiciel tego gatunku. Jego właściciel, dziwak i samotnik w towarzystwie kilkuosobowego konduktu na miejscowy cmentarza, a kot rudzielec przeprowadził się do schroniska. I nikt z sąsiadów nie tęsknił ani za jednym ani za drugim.

- No widzi pani, zmarł. Po prostu wziął i umarł. I zostawił mnie samą. Wyobraża pani sobie? Po trzydziestu latach małżeństwa. Zostawił mnie na pastwę losu. Na poniewierkę musiałam iść. Tułać się mi teraz przyszło. na stare lata... - czarna mamba na chwilę zamilkła. Wymownie wytarła rąbkiem najprawdziwszej płóciennej, otoczonej szydełkową koronką  chusteczki wyimaginowaną łzę. Chusteczka była sztywna, zapewne od krochmalu i tak wyprasowana że kantami można by pokroić jeśli nie chleb to  biszkopt na pewno. Mało kto używa już takich chusteczek. odeszły do lamusa wraz z masową produkcją jednorazowych papierków higienicznych. Wygodnych; niewymagających prania i prasowania. Frąckowiakowa mimochodem odnotowała w myślach, że Nowa (tak na nią mówili w bloku) musi mieć dużo czasu. Albo delikatnego szmergla na punkcie prasowania.
- No ale widać taka moja dola - wdowa po świętym schowała chusteczkę do miniaturowej, równie czarnej co reszta stroju torebusi i rozejrzała się po brudnej klatce schodowej - A pani to długo tu mieszka? Czy krótko?

- Tak - sąsiadka odpowiedziała półsłówkiem. Mogła oczywiście trochę po współczuć tej kobiecie. Mogła nawet zaprosić ją na herbatę i domowe ciasteczka z których słynęła w okolicy. Mogła wysłuchać, udać przynajmniej  zainteresowanie świętym nieboszczykiem, wzorem koronki na chusteczce, sposobem na pranie czarnego (bo kto wie co człowieka czeka). Zawsze ale nie dziś! Na boga chińskiego i całą plejadę pomniejszych bożków! Przecież się śpieszy. Musi wyprowadzić psa, ugotować warzywa na nieśmiertelną sałatkę  jarzynową, podlać pelargonie i zetrzeć, przynajmniej powierzchownie kurze w stołowym. Wieczorem przychodzą goście.  Dokładnie 32 lata temu w obecności księdza dobrodzieja powiedzieli sobie ze ślubnym tak. Bywało różnie, jak to w życiu, ale jakimś cudem, pewnie dzięki temu że oboje raczej do kłótliwych nie należeli, przetrwali.
- Aha - wdowa wyrwała grzebiącą w torebce kobietę z zamyślenia - Ale tak długo czy tak krótko?
- Długo - Frąckowiakowa odpowiedziała na odczepnego. Miała nadzieję że dobrze się wstrzeliła z odpowiedzią, bo z tego wszystkiego nie bardzo wiedziała o co tak naprawdę chodziło Nowej.  Miała dziś na głowie  sałatkę, bigos,  ciasto z truskawkami i kilka innych pośrednich dań typu śledzie w śmietanie i jajka w majonezie.
- No to świetnie! - wdowa wykrzyknęła entuzjastycznie i rozpromieniła się. Na widok zdumionej Frąckowiakowej, radość aż nadto widoczna na jej twarzy znikała. jej miejsce zajmowała przybrana wcześniej maska nieutulonej w żalu.
- To bardzo dobrze - poprawiła się z miną już odpowiednio smutą - Nie lubię tego robić, ale cóż... wdowi los taki i będę musiała poprosić panią o pomoc.
Nowa złożyła wypielęgnowane rączęta w błagalnym geście, a usta ściągnęła w ugrzeczniony, aczkolwiek w wykonaniu kobiety w sile wieku groteskowy ciup.
- Z rozkoszą - Frąckowiakowa sama sobie się dziwiła, że przeszło jej to słowo przez gardło - Ale nie dziś. Przepraszam, bardzo się śpieszę. Mój mąż...
Ostatnie słowa sąsiadki zbiegły się ze zgrzytem klucza cudem odnalezionego w zabałaganionej do granic możliwości torebce. Czarna wdowa tylko domyślała się że na koniec padło zwyczajowe "do widzenia" i jak przystało na osobę szczycąca się odebraniem starannego wychowania odpowiedziała  zabieganej Frąckowiakowej  równie uprzejmym zwrotem. Chciała  jeszcze miłego dnia pożyczyć, ale  rozmówczyni już zniknęła za drzwiami, a jej ciężkie, wypchane zakupami torby głucho spadły na podłogę .
Wdowa uśmiechnęła się pod nosem i dostojnym krokiem statecznej matrony ruszyła przed siebie. W myślach  kołatała jej natrętna myśl; mąż...

                                                                      CeDeeN...

Źródło zdjęcia : http://robiezdjecia.blogspot.com/