Powrót

scena 1.
Główna bohaterka leży w pościeli (np. w bladoróżowe magnolie, ale nie jest to warunek) i ma za złe. Na wszelki każdemu; jesieni, że taka ładna od rana, psu że merda, rządowi za całokształt, Balcerowiczowi, dokładnie nie wiem za co, kaloryferom że zimne, materacowi że taki wygodny, podusi że taka miękka i budzikowi, że dzwoni jak do pożaru. Przecież nic się nie stanie jak sobie jeszcze trochę pośpi. Pięć minutek. Pospała nieco dłużej. I dobrze. Dzięki temu nie miała czasu na bycie złą na samą siebie. Ba, nawet na makijaż porządny nie miała czasu. Na byle jaki zresztą też. Pozostawało mieć nadzieję, że wino będzie mocne i że go nie zabraknie;)
- Pobudka! - wrzasnęła na dzieci niewinne i wyszła z psem wciąż merdającym.
A wiatr rozwiewał jej i tak mocno potarganą czuprynę...


scena 2.
Scenografia jak hollywoodzkiej produkcji wysokobudżetowej. Wszystko lśni, migoce, gra i świszcze. Mimo, że nie jest na baterie. Nawet samochód w którym rozgrywa się akcja wyje. Ale to akurat nie jest powód do radości. Wręcz przeciwnie.
- Szybko!
- Ruchy kluchy leniwe!
- Ech ty królu nadbałtyckich szos!
- Gdzie leziesz łamago!
- Na spacer się wybrałeś?
Tak sobie pokrzykiwała. Między innymi.
Do mety bohaterka dotarła równo z dzwonkiem, który to  jednocześnie był zwiastunem kolejnej sceny.

Scena 3.
...w której nastąpiła totalna zmiana w scenografii. Po planie przechadzają się tłumy statystów. Zanim bohaterka dotarła do swojego azylu została trzy razy szturchnięta niezbyt boleśnie i przez przypadek, dwa razy potknęła się o ogryzek i omal omal nie ogłuchła.
Uffff....czyli

Scena 4
...i póki co ostatnia.
Azyl był duszny. Niewietrzony od ponad tygodnia. Nie bacząc na stado statystów szturmujących drzwi azylu, bohaterka raźnym krokiem zmierza w kierunku okna
- Trzeba tu wpuścić nieco sprawiedliwości - mruczy siłując się z odporna na błagania klamką.
Czerwony telefon stojący na zawalonym papirologią biurku zabrzęczał złowrogo;
- Nie odbieraj, nie odbieraj, nie odbieraj - wołał wewnętrzny głos. Nie posłuchała. Zawsze musi być mądrzejsza niż przeczucia. Odebrała.
- O, jesteś! Super. Weźmiesz trzy godziny zastępstwa? Dzięki! -  słodziutki głos po drugiej stronie druta zamilkł nie dając szansy na odmowę. Ze słuchawki unosiło się jedynie bezduszne ; pip, pip, pip....
- Auć! - zawyła.
Powrót do rzeczywistości nie tylko bywa ale jest bolesny.

Zdjęcie gdzieś z sieci, ale nie mam pojęcia skąd.