Pożądanie

Bransoletka zwana pożądaniem

Na kogo jak na kogo, ale na Osobistą zawsze można liczyć. Po pierwsze, że w padnie z wizytą absolutnie niezapowiedzianą w momencie kiedy najmniej się jej spodziewam. Że zaabsorbuje swoją wcale nie skromną osobą najbliższe otoczenie łącznie z kotem zdrajcą (pies wierny ideałom i ręce która go karmi) po drugie. I co najważniejsze a jednocześnie najbardziej bolesne - walnie prawdą prosto w oczy nie bacząc na konsekwencje typu "pogniewała się na śmierć, życie i całą tabliczkę czekolady mlecznej z orzechami mniam!
- A coś ty taka nabzdyczona co? - zapytała na widok miny przyklejonej do mojego wielce smętnego od kilku dni lica.
- A co to ciebie  guzik obchodzi? - odpowiedziałam zupełnie ignorując fakt, że pytaniem na pytanie się nie odpowiada.

- W zasadzie nic, to znaczy guzik, ale wiesz, może by tę wściekłość jakoś wykorzystać? Pierogów byś nalepiła albo bułki natarła.
Zamiast się wkurzyć, albo chociaż strzelić focha rozdziawiłam gębę w niemym podziwie dla paranormalnych zdolności Osobistej, które to niniejszym objawiła światu. Od tej strony jej nie znałam. W zgadywankach była gorsza niż ja. Z miejsca więc odrzuciłam opcję że sobie po prostu na podstawie posiadanych danych wysnuła wniosek. Po prostu, w posiadanie wiedzy na temat moich zapasów musiała wejść w jakiś podejrzanie tajemniczy, żeby nie powiedzieć tajemny sposób. Przecież przez solidne drzwi zamrażarki nie widać pustki ziejącej z szuflady gdzie wedle wszelkich reguł powinny znajdować się pierogi. Podobnie z szafką. Dębowe fronty skutecznie chronią przed ciekawych wzrokiem. O tym, że bułka tarta wzięła i wyszła wiedziałam tylko ja. I bądź mi panie bobrze świadkiem że nikomu się  nie chwaliłam.
- I co się tak rozdziawiłaś, co? - zapytała Osobista zupełnie normalnie. Tak jakby dar jasno widzenia odziedziczyła w genach i miała na to specjalny certyfikat uprawniający do wykonywania zawodu wróżki.
Posłusznie przymknęłam twarz. Z siłami nadprzyrodzonymi nie wolno zadzierać. Pod żadnym pozorem! Nawet jeśli są niedawno ujawnione i noszą wszelkie znamiona przyjaźni.
- Hmmm... - Osobista mruknęła pod nosem i przyjrzała mi się z uwagą. Zupełnie jakby oglądała Bitwę pod Grunwaldem albo inne znamienite dzieło. Tylko zachwyt był jakby mniejszy - Sama nie wiem...
- Czego? - zapytałam nieśmiało.
- No bo nabzdyczona źle, w sensie że wyglądasz, ale z takim kretyńskim zdziwieniem w oczach chyba jeszcze gorzej.
- Phi! - nabzdyczyłam się ponownie. Nie będzie mnie tu jakaś domorosła wróżka po kursach korespondencyjnych od kretynek wyzywać!
- I nie phikaj mi tu tylko zrób coś mokrego do picia bo sprawę mam - Osobista absolutnie nie przejęła się moim fochem, zignorowała nabzdyczenie i w towarzystwie kota zdrajcy udała się na salony.
- To co to za sprawa? - pytaniem tak postawionym, z gruntu bezpiecznym, chciałam wyrazić chęć przerwania fochowego nastroju.
- Życia i honoru - odpowiedziała smętnie i na poprawę humoru dosypała sobie cukru. Picie ulepka - kawy w której przeważa cukier zawsze skutecznie poprawiało jej nastrój.
Życie i śmierć znam. Sprawę honoru również. Zlepek tych dwóch związków frazeologicznych w wydaniu Osobistej może oznaczać jedno; rzecz dotyczy czegoś co wcale niekoniecznie musi być czymś czym warto sobie zawracać głowę. A już na pewno nie ryzykować nadwagę za przyczyna cukrowych kalorii.
- Kiecka czy pierścionek?
Teraz to Ona popatrzyła na mnie jak na wiedźmę. Albo inną czarownicę.
- Prawie bingo - powiedziała pełna uznania i dodała konspiracyjnie - Bransoletka. W sensie, że pożądam.
- To se kup - recepta wydała się być dziecinnie prosta. Iść, kupić, zaspokoić żądze.
- Se, to ja mogę skarpetki kupić - Osobista oburzyła się święcie - Ty wiesz ile ona kosztuje? W życiu bym się nie wytłumaczyła. Co innego gdyby...
- Rozumiem, że mam szepnąć słówko Mikołajowi w Twoim imieniu?
- No nareszcie! - Osobista odetchnęła z ulgą - Bo wiesz, ona mi będzie pasowała do tego pierścionka z z tym ślicznym oczkiem. No wiesz tego co się błyszczy ale tak dyskretnie. I nie zapomnij mu powiedzieć że to ta sama bransoletka, która dziś oglądałam, taka niby prosta ale...

Potok słów opisujących biżuterię naręczną gładko płynął z ust podekscytowanej Osobistej i mieszał się z myślami o tym, że pożądanie niejedno ma imię...

PeeS. Zdjęcie pochodzi ze strony Margo. A rzecz, co trzeba przyznać, jest warta pożądania. Nie tylko ta zresztą. Sporo tam innej równie pięknej biżuterii.