Sekret

Źródła nie podają czy było to daleko czy blisko, dawno temu czy zaledwie wczoraj, nie wiadomo dokładnie za którym lasem, ani za którą rzeką. Nie jest też do końca jasne jak miały na imię bohaterki owego zdarzenia. Bardzo możliwe, że ze względu na ochronę danych osobowych. Ważne że było...

Na ławce w miejskim parku (zważywszy na okoliczności nie mogło to być jednak strasznie dawno) siedziały dwie kobiety.
Jedna z nich, brunetka ubrana gustownie, z dyskretną elegancją odpoczywała czytając książkę. Widać nie była zbyt zajmująca bo co chwila rozglądała się dookoła. Uśmiechała się przy tym radośnie; do starszego pana w w słomkowym kapeluszu który spacerował ze śmiesznie kudłatym pieskiem, do rudej dziewczynki z mysimi warkoczykami nieporadnie jeżdżącej na trójkołowym rowerku, do babci która z dumą pchała upstrzony różowościami  niemowlęcy wózek. 
Po drugiej kobiecie widać było brak pieniędzy i... perspektyw. O ile dziura w budżecie przy pomyślnych wiatrach i odrobinie pomysłowości jest do zatuszowania i niewidoczna dla postronnych to braku perspektyw ukryć się nie da. Dziwnym zbiegiem okoliczności wpisują się w fizjonomię.


Obie panie co chwila zerkały na siebie ciekawie. W pewnym momencie jedna z nich, ta która wiedziała, że w życiu trzeba chwytać chwilę bo druga okazja może się nie zdarzyć, odłożywszy książkę zapytała;
- Kasia?
- Ewa?
- Nie! Nie wierzę! Ile to już lat?
Niemożliwe? E... w życiu wszystko jest możliwe.
Kobiety nie widziały się od bardzo dawna. Kiedyś, w zamierzchłej przeszłości były nawet przyjaciółkami. Ludzie mówili, że są jak papużki nierozłączki. Wszędzie razem chodziły i wszystko razem robiły, w szkole siedziały w jednej ławce. Nawet podkochiwały się w tym samym chłopaku. I nie wiadomo jak by się to wszystko skończyło gdyby los ich nie rozdzielił.
Ten sam los, który teraz, zupełnie dla obu kobiet niespodziewanie, ponownie  postawił je  przed sobą...
- Co u mnie? - powiedziała Kasia, a właściwie to pani Katarzyna....- No sama widzisz. Co tu dużo gadać. Ledwie wiążę koniec z końcem. Czasami bywa, że nie mam co do gara wrzucić.
Kobieta westchnęła ciężko, wygładziła sfatygowana spódnicę i kontynuowała opowieść
- Pamiętasz jak kiedyś nagle zniknęliśmy z osiedla? Wyprowadzaliśmy się nocą, po kryjomu, tak żeby nikt nie wiedział gdzie i dlaczego. Mój ojciec trafił wtedy w totka. Zgarnął kupę kasy. A potem to już poszło. Rodzice postanowili zacząć wszystko od nowa. Nowe życie, nowe miejsce, nowi znajomi... Ojciec wszystko zainwestował, założył pracownię krawiecką. Żyliśmy jak to się mówi jak pączki w maśle. Jak ojciec zmarł to  ja przejęłam po nim cały interes. Ale chyba nie mam szczęścia do interesów bo wszystko straciłam. Byli inni, lepsi, z większym szczęściem. Powiedz lepiej co u ciebie, bo że dobrze to widać.
- Zgrzeszyłabym mówiąc że jest źle. - podziałała Pani Ewa. - Jest bardzo dobrze. Zaczynałam od zera. Najpierw sprzedawałam pietruszkę w budzie z warzywami. Potem jeździliśmy ze znajomymi na Węgry. Po bluzki, dezodoranty i te koszmarne sweterki. Sprzedawałam je na polowym łóżku. Wszystkie zarobione pieniądze inwestowałam w towar. Potem miałam budę z ciuchami na bazarze. Później pierwszy butik, a teraz mam sieć sklepów w całej Polsce.
- Miałaś większego farta w życiu.
- Farta? Nie. To nie fart. To szczęście. Fart po prostu się zdarza. Zagrasz i masz. Na szczęście trzeba sobie zapracować.
- Oj bo miałaś farta z tym biznesem. Dobrze trafiłaś.
- Nie. Fart nie zależy od nas. I dlatego dziś jest, jutro go nie ma. Szczęście tworzymy sami. Dlatego trwa... dopóki nie postaramy się, żeby przestało trwać. Ot i cały sekret.