Towarzystwo

Nadworny przyszedł, a raczej wtargnął niczym zaokienny wiatr. Wizyta była oczywiście  z gatunku nagłych i niespodziewanych, toteż absolutnie nie przejęłam się chaosem wszechobecnym, odkurzaczem na środku kuchni i brakiem czegokolwiek do kawy. Cukru do szafy też nie schowałam.

Gość, jak już wspomniałam niespodziewany aczkolwiek zawsze mile widziany, zaczął od nietaktu.
Z miejsca zbezcześcił świeżo umytą podłogę. Na szczęście tylko w przedpokoju więc uszło mu gadem. Bardziej  bowiem od zmaltretowanej podłogi interesowało mnie towarzystwo z którym się tak uroczo wtarabanił. A towarzystwo było długie, chude i niezidentyfikowane.

- Co to? - zapytałam bez zbędnych ceregieli.
- Któro? - Nadworny zdawał się rżnąć głupa i udawać przed całym światem, że od zawsze przechadza się w towarzystwie długiego, chudego i niezidentyfikowanego.
- Buro. I mówi się które  - poprawiłam automatycznie aczkolwiek nie bez nuty złośliwości.
- W takim razie odpowiada się bure - Nadworny nie miał zamiaru ułatwiać. Wręcz przeciwnie.
Nie mając nadziei na rychłe rozwikłanie zagadki z długim, chudym i niezidentyfikowanym w roli głównej zaprosiłam gościa na salony.
- Czego? - zwyczajowe w takich sytuacjach uprzejmości na Nadwornym nie robiły wrażenia. Doskonale umiał wczuć się w klimat i zanim skonkretyzowałam pytanie powiedział tak jak; głośno, wyraźnie, konkretnie i bez idiotycznego krygowanie się, że niby mam sobie nie robić kłopotu;
- Kawy.
Zamówienie zrealizowałam niemal natychmiast. Długie, chude i niezidentyfikowane stało sobie oparte o fotel i prawie że się ze mnie śmiało. Bezczelne!
- Józka znasz? - zapytał Nadworny ale chyba nie był ciekawy odpowiedzi.
- Tyle o ile - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Bo znałam tyle Józków najprzeróżniejszych że ich liczba przechodziła w ilości wręcz przemysłowe. Aż żal, że za znajomości z Józkami tego świata nie dają nagrody.
-  No to sobie wyobraź, że  właśnie wczoraj przyszedł i zapowiedział, że się nie ruszy dopóki nie dam mu na pół litra.
- Ten Józek? - zapytałam głupawo bo myśli cały czas miałam zajęte bezczelnym towarzystwem opartym o fotel.
Nadworny popatrzył na mnie znad okularów i tonem wielce protekcjonalnym zawołał:
- Halo! Tu Ziemia! Mówi się!
- No przecież słyszę - mruknęłam usiłując sobie jednocześnie przypomnieć o co chodzi z tym Józkiem.
- Bo on, ten Józek znaczy się to zawsze powtarza że woli mieć parkinsona i troche rozlać niż alzheimera i zapomnieć wypić. To taka jego życiowa dewiza.
- Jasne - obserwowanie ubawionego anegdotą Nadwornego jest zajęciem interesującym, ale nie na tyle, żeby odwrócić moją uwagę od długiego, chudego itd.
- Taaaaaaaaaa ... - mój gość wielce szanowny westchnął i przemeldował się bliżej okna.
- A co Józek ma wspólnego z tym? - zapytałam prosto z mostu wskazując paluchem na niezidentyfikowane coś.
- Z tam? Nic. Nie ma wspólnego. Po prostu znalazłem w domu i pomyślałem że ci się przyda.
- A co to? - zwykle nie bywam tak podejrzliwa, ale tym razem tajemniczość Nadwornego wzmogła czujność. Wszak musze wiedzieć z czym mam do czynienia zanim umieszcze na stałe pod własnym dachem.
- Kalka techniczna. Nówka sztuka. Chyba nawet tuby nie otwierałem nigdy - wyjaśnił wreszcie istotę i przyczynę towarzyszącego mu długiego chudego i ... a nie, już zidentyfikowanego - Przyda się?
- Pewnie tak...

Mam cały strych przydasiów. Niech więc jeszcze i to...