Uparta...

... jestem. I jak sobie coś ubzduram to nie ma bata. Postanowione musi być zrealizowane.Tym bardziej że powiedziane było głośno i w obecności świadka.

- Ładne co nie? - zapytałam razu pewnego zupełnie zdezorientowanego Księcia Małżonka.
- No, ładne - odpowiedział bez większego zachwytu - Stare jakieś. Antyk?
Chłop to chłop! Zna się na śrubkach, na bacznościach, na piłce kopanej i na urodzie modelek. Piękno przedmiotów codziennego użytku jakoś mu umyka.  Pewnie sobie pomyślał, jak to on, że nic uroczego nie może być w jakimś drewnianym pudełku.
- Nie, ale zrobione tak żeby wyglądało na stare.
- Aha - udał że rozumie, a zaraz potem zadał pytanie potwierdzające przypuszczenia że ni w ząb - A po co?

Nie było sensu tłumaczyć.To tak jakby mnie ktoś próbował na siłę wbić do głowy co to takiego ten spalony. Karne zrozumiałam niemalże natychmiast. Auty też opanowałam. A spalony ciągle jest tajemnicą.
- Musze się tego nauczyć! - postanowiłam. I słowa danego sobie dotrzymałam.
No może nie zupełnie. Jestem albowiem w trakcie pobierania nauk. Uczę się, próbuję, eksperymentuję i... inwestuję, bo to kurde blaszka drogie hobby ten dekupaż:)

A oto efekt. Toaletka w stylu romantycznym.

PeeS. Znawców (a trochę ich tu zagląda) uprasza się o konstruktywną krytykę:)