Hieny?

Empatia to takie bardzo modne ostatnio słowo. Żeby ciałem się stało to postanowiłam się dziś nią wykazać. Bo hiena mili państwo, też stworzenie boże...
Dziennikarka to ciężki kawałek chleba. Ile to się człowiek musi naszukać, najeździć, nosa nawściubiać w cudze sprawy, żeby w końcu i nareszcie zabłysnąć? Trudno odpowiedzieć jednoznacznie. Podobno, jak twierdzą znawcy tematu rasowy dziennikarz zawsze znajdzie dziurę w całym. Gorzej z tymi mniej rasowymi. Często jest tak, że się ktoś gdzieś spóźni o kilka minut, sekund nawet i po ptakach. Już mu temat szybszy kolega lub koleżanka sprinterka sprzed nosa sprzątną i musi się obejść smakiem. Ewentualnie odgrzać nieco juz stary kotlecik, poszukać tak zwanej drugiej strony medalu, albo doszukać się w życiorysie domniemanego bohatera dziadka w wehrmachcie.

Tak się składa że w kraju nad Wisłą okazje nie leżą na ulicy. A przynajmniej nie co dzień. Nie wystarczy wyjść raz czy dwa z kamerką na spacer żeby złowić materiał który wstrząśnie całym światem, albo chociaż krajem. Miastem? To może chociaż dzielnicą?
Z newsami to jest taka dziwna sprawa; stosunek jakości jest wprost odwrotnie proporcjonalny do wywoływanych emocji czyli im gorszy tym lepszy. I tak złamana ręka jest gorsza od nogi. Noga z kolei jest niczym w porównaniu z zawałem serca na sali ślubów. Wyobrażacie sobie? Pan młody zamiast powiedzieć sakramentalne "tak" dostaje ataku duszności i zamiast marsza Mendelssohn'a w tle słychać jadacą na sygnale karetkę pogotowia. Dodatkowego smaczku mógłby dodać pijany sanitariusz, ale to by już było zbyt dużo szczęścia na raz.
To wszystko jednak nic w porównaniu ze śmiercią. Najlepiej przyłapaną na gorącym uczynku. On-line. Świeżutka, jeszcze gorąca  krew... To jest to co nie tyle tygryski co hieny lubią najbardziej.
No i co się dziwić że kręcili? I zdawali relacje na żywo? Druga taka okazja nieprędko się trafi. O ile w ogóle.
Tym co się spóźnili pozostaje teraz domniemywać. Niezdecydowanym podaję przykładowe tematy:
- Co by było gdyby? - temat najbardziej polejwodzki przy którym można rozwinąć skrzydła wyobraźni.
- Czy pułkownik wzorował się na oficerze abwery z "Klosa" któremu przełożeni kazali postąpić zgodnie z tym co nakazuje honor? I co na to wszystko Stanisław Mikulski?
- A co na to żona ofiary? Sąsiedzi? Stryjeczny brat szwagra? Jeszcze żyje? No trudno trzeba poczekać z kamerą pod szpitalem...


Okrzyknęli go bohaterem. Chyba trochę na wyrost.  Bo Łukasz Cieśla, obecny na miejscu dziennikarz po prostu okazał się być człowiekiem. Takim który na zajęciach nie spał i któremu najprawdopodobniej dlatego zapadły mu w pamięci słowa Kapuścińskiego, który twierdził i miał jak mawiał klasyk słuszną rację, że żeby uprawiać dziennikarstwo, najpierw trzeba być człowiekiem.
Inna sprawa, że gdybyśmy my, ludzie, nie chcieli oglądać takich newsów to oni, dziennikarze mogliby przestać być hienami.

Źródło zdjęcia:  http://www.andrzejrysuje.pl/krwawy-komiks/