Oburzenie

Z oburzeniem jej do twarzy. Stwierdzam to z pełną świadomością aczkolwiek nie pozbawioną odrobiny zazdrości.
Zofia Cylupa zamieszkała w Cybulinie poczta Kurowo Wielkie wpadła wraz z podmuchem mroźnego powietrza. Można by nawet było powiedzieć że arktycznego. Naturalnie gdyby się kiedykolwiek było w okolicach bieguna obojętnie którego. Skoro jednak się nie było to takie stwierdzenie byłoby niczym innym  jak  spekulacją i domniemaniem niepopartym wiedzą praktyczną.
- Zamykaj! - wrzasnęłam niezwykle gościnnie. Nie po to cierpię obserwując jak licznik powoli ale skutecznie nabija ciężko zapracowane złotówki na rachunek żeby taka Zośka nie szanowała ciepła wypracowanego przez piec gazowy marki nieistotnej.
- Wszak zamykam  - odpowiedziała blond piękność i dumnie zadarła do góry zgrabny nosek.
Dyskusje na temat powolności wydały mi się nie tyle zbędne co bezcelowe. Tym bardziej że drzwi zostały szczelnie zamknięte, drogocenne ciepło było bezpieczne, a Zofia, sprawczyni całego zamieszania siedziała już w pozie niedbałej na sofie czekając mego przyjścia i zainteresowania się jej wcale nie skromną osobą. Święte oburzenie namalowane na jej obliczu przez sytuację bliżej mi nieznaną wraz z zaróżowionymi od mrozu policzkami sprawiało że wyglądała zjawiskowo. Wręcz uroczo.
- Nie znasz jakiegoś dentysty? - zapytała Zocha z miną nadal oburzoną - Tylko uprzedzam, ma być dobry!
- Oczywiście - odparłam i zaczęłam wyliczankę -  Iksińska, Igrekowska, Zetkowska...
Zofia słuchała mnie z niejakim przerażeniem.
- Skończyłaś? - zapytała sucho kiedy wyczerpałam listę aktualnie praktykujących i znanych mi wyrwizębów.
- Noooo chyba tak.
- To wszystko są baby. Faceta jakiegoś nie znasz?
- O nie! - ryknęłam - Romans z dentystą to nie jest najszczęśliwszy pomysł!
Zośka, Bogu ducha winna puknęła się w czoło i zażądała herbaty. Najlepiej z rumem bo jest pieszo. Posłusznie podreptałam do kuchni. Zocha za mną. Krok w krok.
- Romanse mnie nie interesują - powiedziała kiedy już pośniegowym śladom na podłodze, wybebeszonej zmywarce, dwóm garnkom czekającym na umycie i talerzykowi z resztkami niedojedzonej jajecznicy. Jeśli mam być szczera to faktycznie wyglądała na bardziej zainteresowaną bałaganem w kuchni niż romansem jakimkolwiek i z kimkolwiek.
- Dlaczego więc to ma być mężczyzna?
- Bo tak... - mruknęła wymijająco.
- Mów mi tu! - ryknęłam. A że włożyłam w to tyle serca, pasji, autorytatywności i co tam jeszcze było w zanadrzu, Zocha uznała za stosowne zaspokoić moją ciekawość.
- Fidis? - zapytała z rozdziawioną gębą. Paluchem wskazywała na jakiś głęboko w zakamarkach jamy ustnej ukryty ząb. Przyjrzałam się więc. Widocznie dla rozgryzienia sprawy płci lekarza stomatologa, oglądanie stanu uzębienia Zofii z Cybulina ma znaczenie kluczowe.
- Szóstka? - zapytałam tonem mającym świadczyć że doskonale wiem  co mówię i że w ogóle to nawet wiem co jest w środku i że mogłabym sama jej tego zęba załatać gdyby mi się chciało. Ale mi się nie chciało. Na szczęście...
- Neeeeee, fontka.
- Widzę. Ładna. I ślicznie załatana.
- No. Ślicznie. Dzisiaj byłam. Drogo jak jasny gwint. - Zocha zaczęła mówić w języku zrozumiałym dla większości.
- O co więc chodzi?
- No bo siedzę sobie na fotelu, ta baba mi grzebie w zębach i w pewnym momencie mówi" A teraz będę musiała panią na chwilę przytulić do mojej bujnej piersi". Rozumiesz? Nie dość że mówi to jeszcze przytula. Mnie. Do się. Do tej bujnej piersi. Bo niby inaczej nie mogła usunąć jakiegoś czegoś co tam było.
Rozumiesz?!

Rozumiem. Też bym wolała przytulić się do atletycznej klaty...