Kolory

Pamiętacie jak kiedyś pisałam, że zanudziłam dzieci, psa, a nawet kota? Moja bajka zadziałała na nie nasennie, lepiej niż farmaceutyczny specyfik. Dzieciaki miały rację. Potwierdziła to szacowna komisja w równie szacownym konkursie. Zresztą, przekonajcie się sami:)

Dawno temu, w czasach kiedy ludzie nie nadawali sobie imion, bo musieli nazwać całą masę rożnych innych, nienazwanych dotąd rzeczy, w niewielkim domu u podnóża najwyższej  góry jaka była w okolicy urodziły się bliźnięta. Nienazwany chłopczyk i bezimienna dziewczynka. On był okropnym urwisem.  Takim jakiego w okolicy jeszcze nie było. Był przy tym  uroczy, więc  nawet jeśli narozrabiał  i tak wszystko uchodziło mu na sucho.

- Masz ci los! Co z ciebie wyrośnie! - rodzice załamywali ręce.

Wszyscy wiedzieli jednak,  że kochali swojego synka miłością prawdziwą choć jeszcze przez nikogo nienazwaną. Trudno żeby było inaczej. Mały miał  wesołe usposobienie, a w błękitnych oczach tyle szczerości, że nie sposób było się na niego gniewać dłużej niż kilka nienazwanych chwil.

- Nie będzie tak źle! - pocieszała ich młodsza o całe 5 nienazwanych minut córka. Była zupełnie inna niż brat. Zawsze potrafiła ich rozweselić, dodać otuchy. Była niczym nienazwany jeszcze miód. We wszystkim umiała znaleźć coś dobrego, a co ważniejsze wszystkich starała się tą umiejętnością zarazić.

Pewnego dnia, kiedy słońce skryło się już za wielką jabłonią rosnąca w sadzie, do drzwi ktoś zapukał.

- Pokój temu domowi - powiedział siwobrody wędrowiec przekraczając próg - Nazywam się Świat.

- Witaj Świecie - odpowiedziała dziewczynka  i grzecznie dygnęła. Jej brat w tym czasie oglądał już wielkie nienazwane coś przyniesione przez wędrowca.

- Co to? - zapytał ciekawie nie odrywając wzroku od tajemniczych pakunków.

- Torby - odpowiedział Świat i usiadł przy kominku.

- Aha. Torby - mały pokiwał ze zrozumieniem głową. Tak naprawdę to wcale nie wiedział o co chodzi. Jeszcze nigdy nie słyszał słowa torba. Nic więc dziwnego, że nie rozumiał jego znaczenia.

Świat zachichotał cichutko, pogłaskał się po brodzie i zanim wyjaśnił ciekawskiemu dzieciakowi o co chodzi,  zwołał rodzinę do siebie. Minęło trochę czasu zanim wszyscy przyszli. Matka właśnie wyjmowała ostatnie bochenki chleba z pieca i układała je na dębowych półkach w spiżarni. Ojciec zaganiał zwierzęta na noc do zagrody. Zaś mała złotowłosa dziewczynka zbierała do kubeczka okruchy ze stołu.

- To dla ptaszków - wyjaśniła - Jak przyjdzie zima, muszą wiedzieć, że ktoś o nich pamięta.

Tylko jej brat nic nie robił. Stał i ciekawie przyglądał się torbom, marszcząc przy tym piegowaty nosek.

- Przychodzę do was w ważnej sprawie - Świat zaczął przemowę - Jak widzicie, jestem  stary.  Nie ze wszystkim nadążam. Na  ziemi mieszka coraz więcej ludzi i nie mogę każdemu osobiście dać tego co dla niego zaplanowałem. Potrzebuję pomocników. I wy nimi będziecie - powiedział stanowczo. Dzieci zareagowały dokładnie tak jak Świat przypuszczał.

- Hura! Będę pomocnikiem Świata - Mały chłopczyk wykrzyknął wesoło skacząc z radości raz na jednej raz  na drugiej nodze.

- Hura! Będę pomagać! - ucieszyła się dziewczynka i zaklaskała z radości małymi rączkami.

- W tych torbach są prezenty dla waszych dzieci.- Świat zwrócił się do rodziców - Nie są to jednak zabawki. Musicie wiedzieć, że ich życie od chwili kiedy je przyjmą bardzo się zmieni. Będą odpowiadać za niezwykle ważne rzeczy.

- No nie wiem - ojciec niepewnie spojrzał na staruszka - To jeszcze dzieci. A ten tu- wskazał na skaczącego dookoła stołu chłopca -  Jak widać. Straszny rozrabiaka.

- A jak kaprysi - dodała milcząca dotąd matka.

- Właśnie - poparł ją mąż - Trudno będzie od niego wymagać odpowiedzialności. Córka za to, panie Świat, jest zupełnie inna. Zupełnie. Grzeczna, pracowita i odpowiedzialna.

Rodzice wcale nie wyglądali na ucieszonych. Jak wszyscy inni, oni też chcieli dla swoich dzieci jak najlepiej, a propozycja siwobrodego starca przerażała ich.

- Oni są jeszcze tacy mali ...- kobieta nieśmiało spojrzała Światu w oczy. Mimo, że  nie wiedziała w czym ani jak mają pomagać jej pociechy zapytała - Może my moglibyśmy, zamiast nich? Jesteśmy dorośli, silni i odpowiedzialni.

- Nie - Świat stanowczo pokręcił głowa - Oni urodzili się specjalnie po to żeby mi służyć.  Nikt inny nie może tego robić. Tylko oni.

W oknie ukazała się blada twarz księżyca. Świat pomyślał, że dość wrażeń na dziś. Że resztę powie im jutro. Jak ochłoną. I przemyślą co nieco.

- Pójdę już- powiedział podnosząc się z ławy przy kominku na której siedział.

- Zostań u nas - poprosili gospodarze.

- Będąc u was jestem u siebie. A wy nawet jak jesteście u siebie to jesteście u mnie - powiedział uśmiechając się pod nosem i zasnął. A wraz z nim posnęli ludzie, jeszcze nie nazwane ptaki i zwierzęta.  Nawet wiatr co hulał za oknem usiadł na gałęzi i uciął sobie drzemkę. Tylko rodzice bezimiennych dzieci nie mogli zasnąć. Przewracali się na łóżkach z boku na bok i cały czas myśleli co też czeka ich syna i córkę i jakie prezenty ma dla nich drzemiący przy piecu siwobrody gość.

- Idę - ojciec powiedział wstając - Zanim zdecyduję czy pozwolę dzieciom iść ze Światem na poniewierkę muszę zobaczyć co jest w tych torbach.

- Idę z tobą! - powiedziała matka, która też była ciekawa.

Po cichu, ostrożnie stawiając stopy, tak żeby nie obudzić dzieci i ci ważniejsze Świata  skradali się  do izby w której stały tajemnicze torby. Z niepokojem zajrzeli do ich wnętrza.

- Coś takiego nie może być groźne - pomyśleli. Uspokojeni poszli spać, a Świat który przyglądał im się spod na wpół przymkniętych powiek uśmiechnął  się nieznacznie i ponownie zasnął.

                                                                                 CeDeeN...