Mamusia

Jan Nowak, dziennikarz, jak dotąd obywatelski,  nie miał złudzeń. Od tej rozmowy zależało wiele. Na przykład to czy w przyszłym miesiącu będzie miał dość kasy żeby zapłacić czynsz, iść na kolację do ulubionej knajpy. Co z tego, że drogiej? Niektóre rzeczy nie mają ceny.  Warto zapłacić trochę więcej za kawałek ryby mając w perspektywie pokazanie się w towarzystwie branżowych snobów którzy przychodzą się tam lansować.  Jan był zdolny, młody, ambitny z pomysłami tylko nikt go nie zauważał? Może gdyby nazywał się jakoś inaczej, mniej pospolicie. Nowak  to było nazwisko dla jakiegoś listonosza! Już Kowalski byłby lepszy, albo dajmy na to Wiśniewski. Też popularne, ale zdecydowane mniej pocztowe.

Jan uśmiechnął się do siedzącego naprzeciwko krępego, prostodusznego  mężczyzny. Rozmowa nie kleiła się. Będzie musiał sporo zmieniać; dopisywać, wygładzać. Teraz w ogóle się zaciął i nie mówi. Myśli? Filozof od siedmiu boleści. Przecież pytanie nie było szczególnie trudne. Na dobrą sprawę można było odpowiedzieć tak, nie, ewentualnie nie wiem  i po krzyku.
- A co to w ogóle znaczy? - odezwał się w końcu. - Zresztą czy pan, ja,  tamta babeczka co siedzi na samym brzegu krzesła i wygląda  jakby kradła czas którego nie ma, to dziecko, i tamto... czy ktokolwiek z nas jest idealny? Ja panu powiem, proszę pana, równo i jak spod cyrkla to tylko w technologi komputerowej. Ludzie póki co to z krwi i kości są, od matki i od ojca pochodzą i dlatego idealni nie są i nigdy nie będą. I jeszcze panu powiem, że to dobrze i że dzięki Bogu i oby jak najdłużej. Aż strach pomyśleć jak to będzie jak zaczną ludzi w fabrykach produkować. Jak jakieś przedmioty; zaprogramowane, bez pryszczy, nadwagi, złych nawyków, politycznie poprawne. Wszyscy jak spod igły. identycznie ubrani, tak samo myślący, bez pragnień, uczuć i charakteru. Masakra co nie? Proszę pana?
Dziennikarz przytaknął bez entuzjazmu. Korzystając jednak z nadarzającej się okazji, że Marcin, zwany Ciniem na chwilę przerwał słowotok chciał naprowadzić go, w miarę delikatnie na właściwe tory. Nie zdążył.
- Tak wiem, odbiegam od tematu, ale to dlatego, że jakoś mi to przez gardło nie chciało przejść. No wie pan, głupio tak powiedzieć wprost, że nie była. A kłamać nie chcę - Cinio sam się naprowadził.
- To jaka w takim razie była? - Jan zapytał szybko żeby uciąć gadkę o ludziach cyborgach.
Cinio znowu się zamyślił. Na pozornie gładkim czole pojawiły się zmarszczki.
- Czy ja wiem? - powiedział po chwili - Taka raczej normalna. Jak wszystkie inne. To, że  nie chciała mieć dzieci nie czyni jej wyjątkową. Wiele kobiet nie chce mieć dzieci, tylko nie wszystkie chcą się do tego przyznać. Tak już jest baba ma mieć i kochać dzieci. Rozczulać się pierwszym ząbkiem i opowiadać o konsystencji kupy. A ona była odważna. Miała odwagę powiedzieć że nie chce  urodzić. A potem jak ją matka, zmusiła żeby jednak urodziła to powiedziała że nie ma ochoty siedzieć w domu, niańczyć bachora i wycierać gówna. Dziwi to pana? Miała 18 lat. Świat kusił kolorowymi kieckami, światłami dyskoteki i marzeniami o łatwiejszym życiu. Bo moja babka to niestety dobrze w życiu nie miała. Ciągle tylko robota i robota. Najpierw w fabryce przy taśmie,  a potem w domu; przy garach i dzieciakach. Jak już wszystkich oprała, nakarmiła, ponaszywała łaty to i na nic więcej czasu nie było. Ledwo co głowa do poduszki, już spała. Ona chciała inaczej. I dlatego ja się jej wcale nie dziwię że nie chciała się w pieluchy ładować. Poszła sobie i tyle ją widzieli.
Jan powoli tracił cierpliwość. Cinio obiecywał, opowieść o kobiecie wyjątkowej, a ględził o jakieś nieodpowiedzialnej siksie, która była na tyle dorosła żeby sobie po pijaku dać zrobić dzieciaka ale żeby go wychować to już jej tej dorosłości zabrakło.
- Na szczęście, powiem panu miała matkę. Ta się zaopiekowała jak swoim, na ludzi wyprowadziła. I zawsze wierzyła, że ona wróci, że się opamięta.
- I co wróciła? - znudzony Jan zapytał od niechcenia. Był rozczarowany i nawet nie starał się tego ukryć. Starcił czas i dychę na kawę dla przynudzającego facet który od pół godziny nic tylko przynudza.
- No ba! Moja babka wiedziała co mówi. Wróciła. Będzie jakiś dwa miesiące temu.I nawet mieszka ze mną. A jaka marniutka była. Zadzwoniła do drzwi i mało się tam nie przewróciła. Chudzina.  Jakieś łobuzy ją okradły. Grosza złamanego przy sobie nie miała. "Ciniu. Synu" - tak do mnie powiedziała, Synu, rozumie pan!  Poznała mnie. Po  tylu latach! Prawda że to wyjątkowa matka? Co ja mówię, Mamusia!
- Prawda - Jan chwilę myślał zanim się zgodził z rozmówcą. Nie będzie przecież dorosłemu prawie czterdziestoletniemu  facetowi odbierał radości bycia synem.

Źródło zdjęcia w sieci: http://www.pinger.pl/szukaj/po_tagu?t=Pani%20Agnieszka