Talent

Po raz kolejny dochodzę do wniosku że Osobistej do szczęścia potrzeba widowni. Dużej, hałaśliwej wiernopoddańczej. Takiej co by jej talent wielbiła, i wyrażała to burzą oklasków i kwiatami sypiącymi sie pod stopy. Sam talent to już insza jakby powiedział taki jeden co go znam inszość.

- Tadammmmmmmm! - Osobista uwielbiała wielkie wejścia. Nawet jeśli tylko wchodziła w skromne progi mojego domostwa.
- No - zareagowałam chyba absolutnie nie zgodnie z jej przypuszczeniami.
- Byłam na zakupach i jestem zmęczona - utalentowana uświadomiła nie tyle świat co mnie i zakręciwszy ostatniego pirueta klapnęła na sofie dokładnie obok mnie. Zupełnie jakby w domu nie było innych mebli o mniejszym zaludnieniu na metr kwadratowy. Przesunęłam się nieco bo tłoku, zwłaszcza jak siedzę i cierpię nie lubię.

- Dzisiaj?
- Wczoraj, ale zmęczona jestem nadal. I kawy bym się napiła - Osobista jęknęła i dla zmiękczenia przeciwnika zdjęła balerinki (rozmiar niestety nie mój) i zaczęła masować obolałe stopy.
- To se zrób - zezwoliłam łaskawie i zamknęłam oczy.
Osobista chwilę pofukała, pomruczała coś o bezwzględnym braku dobrych manier i zaniku pradawnych  szlacheckich obyczajów z których nasza ojczyzna bądź co bądź słynęła. Z uwagi na totalny brak reakcji, rada, a raczej bardzo mało jeśli w ogóle rada poczłapała do kuchni. Boso. Bo to prawie lato przecież. Nawet motylek boso lata. Pewnie dlatego żeby nie robić hałasu i nie przysparzać mi dodatkowego bólu.
Motylki to mają wyczucie. Nie to co Ona!
- Ty też chcesz?! - wydarła się gdzieś z czeluści kuchni.
- Tak! - ryknęłam resztkami sił. Znacznie ciszej już dodałam - Spokoju...
Że niby pragnę go jak kania dżdżu. I bardziej niż kawy nawet. W obliczu wizyty wulkanu energii musiałam pragnienia odłożyć na bok i z wdzięcznością przyjąć z rąk Osobistej świeżo zaparzonego kopniaka w płynie.
- Zakupy są strasznie, ale to okropnie, wyczerpujące. Niemniej ... - Osobista zawiesiła głos niemal melodramatycznie co miała zwiastować kolejny wybuch euforii - Warto było! Nieprawdaż?
- Prawdaż - przytaknęłam. Dla świętego spokoju. Tylko i wyłącznie. Nigdy nie rozumiałam pasji Osobistej polegającej na grzebaniu w stertach ciuchów pochodzenia podobno zagranicznego aczkolwiek jak podają źródła dobrze poinformowane nie jest to normą.  Zwykle z takiej wyprawy wracała obładowana niczym wielbłąd i cieszyła się jak dziecko nie mogąc się jednocześnie nadziwić jakie to perełki ludzie wyrzucają. Nie to żeby od razu wszystkie ale patrząc na, niektóre  z owych klejnotów wcale się nie dziwiłam, że znalazły się tam skąd je Osobista przytargała.
- No bo zobacz! - zakupoholiczka wstała z wdziękiem i nie bacząc na fakt że mało co nie rozlała kawy na świeżutko wyprany dywan ponownie zakręciła pirueta. Miała na sobie coś kształtu bliżej nieokreślonego, w identycznym kolorze - bliżej nieokreślonym. Szata rozdziawiała się tam gdzie nie powinna i zakrywała szczelnie to co ewentualnie można  pokazać światu bez obawy że dozna szoku.
- Można to nosić tak, albo tak, albo tak. Znaczy się góra do dołu, dół do góry albo zupełnie inaczej czyli tak - Osobista sprawnie manewrowała górą i dołem. Nie zmieniało to faktu, że to coś dalej nie miało kształtu ani koloru. Poza tym czułam się jakbym miała jakieś deja vu; po naszemu deżawi. Gdzieś już coś takiego widziałam. To znaczy te manewry góra dół i odwrotnie. Tylko gdzie... Olśnienie przyszło wraz z kolejnym łykiem kawy.
To nie  było żadne deżawi.  Żaden  Czterdziestolatek trzydzieści lat później. Żadna Madzia Karwowska. Przede mną, niczym nimfa odziana w ścierkę do podłogi hasała ni mniej ni więcej tylko obdarzona niebywałym talentem do kupowania czegokolwiek  Osobista.