Śledź

Kubuś kręcił się jakoś tak dziwnie niespokojnie.Tu zajrzał, tam zerknął i nic. Mu się nie podobało.
- Tandeta, chłam, ohyda! - jęczał.
- Wszystko? - ja też jęknęłam. A razem zemną cała ferajna. Najciszej Prosiaczek. Właściwie to pisnął nawet i rozejrzał się w poszukiwaniu wolnej ławki. Optymista! Wolna ławka w środku sezonu? A jednak znalazł.
- Mam dość - powiedział i poczłapał w kierunku tej jednej jedynej  która waśnie się zwalniała. Wskoczył na nią nawet dość jak na niego sprytnie i ani myślał iść dalej - Kubuś ma rację; tandeta, chłam, ohyda.
Sama miałam dość i gdyby nie to, że obiecałam pomóc najchętniej przysiadłabym się do Prosiaczka i wyciągnęła nogi. Do trawy.A twarz do słońca.
- No! Weźcie się nie wydurniajcie! Przecież nie można się tak szybko zniechęcać!
- Można - spokojnie powiedział Kubuś i dołączył do Prosiaczka.

- Oczywiście że można - wesoło, zupełnie nieadekwatnie do sytuacji zawoła Tygrysek i w bryknął się pomiędzy Prosiaczka a Misia - Wszystko można byleby z ostrożna!
- Skoro można to ja też się przyznam że mam dość - niemrawo powiedział Osiołek i tak też ze skutkiem zresztą nijakim usiłował wdrapać się na ławkę.
- Pewnie! - wydarłam sie chyba nieco zbyt głośno bo sie ludziska przechadzające po parku poparzyły dziwnie i na wszelki wypadek przyśpieszyły kroku. Abo to wiadomo kiedy człowiek ma do czynienia z wariatem? Albo "-tką"? - Najpierw mnie od ważnych spraw odrywacie a potem bierzecie tyłki w troki i zarządzacie odwrót.
- Dobra - niechętnie przemówił Kubuś - Jestem zły, głodny, w brzuszku mi burczy jak nie wiem co ale się poświęcę. Wchodzimy do pierwszego lepszego sklepu jaki będzie po drodze i kupujemy.
- Co? - zapytałam głupkowato. I kto tu się w ogóle poświęca? To ja chciałam kupować pamiątki znad morza czy oni?
- Wszyscy? - równie głupkowato zapytały pozostałe pluszaki.
- Nie wiem -  odpowiedział Kubuś patrząc mi prosto paciorkami w oczy. Potem raczył rzucić  owymi paciorkami na kumpli i łaskawie zezwolić im zostać - Sami to załatwimy.
Z trzech pluszowych piersi wyrwało się jak na komendę westchnienie ulgi.
Pierwszy napotkany budynek to urząd skarbowy. Z trudem udało mi się przekonać zmęczonego Kubusia, że pit to nie jest dobry prezent i budzi niezbyt przyjemne skojarzenia.
- O bak! Wchodzimy! - zarządził.
-  Bank - poprawiłam -W banku to możemy ewentualnie wypłacić pieniądze, jakby jeszcze jakieś na koncie były. Albo kupić polisę. Masz ochotę na polisę?
Nie miał. Tym bardziej że okazało się że nie da się tego zjeść.
- Mo-no- po... - sylabizował z trudem stojąc przed kolejnym sklepem.
- Monopolowy! Wchodzimy! - tym razem to ja byłam entuzjastycznie nastawiona.
W sklepie panował przyjemny chłodek. Półki uginały się od alkoholi świata. Najróżniejszych. Czego tam nie było! Byłam pewna, że załatwimy sprawę w try miga i hajda do domu.
Kubuś nie podzielał mojej pewności. Kręcił się. I kręcił nosem.
- I to ma być wybór? - marudził.
Zupełnie nie rozumiałam o co mu chodzi. Żadnej tandety, ani trochę chińszczyzny, zero chłamu, nic a nic ohydy. Wszystko  w najlepszym gatunku. Wysoko procentowe!
- No sama popatrz - Miś był wyraźnie zdegustowany - Jest z trawą, jest z jakimś zbożem, z lubczykiem, nawet ze żmiją jest! Fuj!
- No... widzę. (Z tą żmija to miał rację! Fuj!)
- Właśnie, to powiedz mi dlaczego, tu nad morzem nie ma ze śledziem?
Nie sposób było odmówić trafności spostrzeżenia. Brawo Kubusiu! Jesteś Misiem o wieeeeeeelkim rozumku! Niech się wszyscy nadmorscy marketingowcy wstydzą!
- Pół litra czystej  - rzuciłam do zdezorientowanego sprzedawcy - Śledzia kupimy w rybnym.

PeeS. W roli Kubusia wystąpiła gościnnie Dorotka W.

Źródło zdjęcia w sieci: http://www.mojekolorowanki.pl/a.965.d.129.Kolorowanka_Kubus_Puchatek.html