Dwudziesta ósma

- A ty gdzie!? - takim oto ni to zapytaniem ni stwierdzeniem faktu, na progu mojego własnego domu  przywitał mnie  pewien brunet zwany dalej Nadwornym.
- Z drogi! - fuknełam gniewnie w odpowiedzi. Gdyż zmęczona byłam okrutnie, a może nawet bardziej. Oraz szara, głodna i spragniona. Kawy, spokoju, czegokolwiek. Byleby nie gadania.
Nadworny co prawda zszedł  mi z drogi ale nie zamierzał odpuścić. Raz powzięty zamiar  doprowadzenia mnie do jeszcze większej furii musiał być zrealizowany. Nabrał tchu  i zaatakował ponownie.
- Pytałem o coś! - ryknął tuż nad moim równie zmęczonym co reszta członków uchem. Widząc jednak moją zbolałą minę okazał  się  być człowiekiem i już znacznie ciszej zapytał - Kawy? Herbaty?

- Chyba jednak herbaty - powiedziałam smętnie i  klapnęłam na kuchennym krześle. Mechanizm ściennego zegara pogonił wskazówki  ku porze mocno wieczorowej, raczej niesprzyjającej kawie. Jak również wizytom. Co więc oprócz herbaty robił w mojej kuchni Nadworny? Nie wiedziałam, a i dociekać jakoś nie miałam siły.  On natomiast wręcz przeciwnie. Ledwie postawił przede mną kubas herbaty ponowił zapytanie.
- No więc gdzie? Wiesz która jest godzina?
- Dwudziesta ósma?
- Taaa... To w takim razie gdzie się szlajasz do dwudziestej ósmej?!- Nadworny  wrzasnął z takim oburzeniem świętym i wyrzutem widocznym na licu, że zamarłam w trakcie trzeciej rundy łyżeczką dookoła życiodajnej cieczy w kubku. I tak sobie tkwiłam w zdumieniu i bezruchu próbując dojść o co chodziło temu furiatowi przebrzydłemu.
Olśniło mnie po dość długiej chwili nicniemówienia. a może i nieoddychania nawet.
- Gdzie są moje dzieci? - zapytałam przez zaciśnięte gardło - Co z nimi?
Nadworny wzruszył ramionami.
- A gdzie niby maja być? śpią. I mogłabyś wreszcie zadbać o to żeby miły jakieś porządne książki bo o tym misiu to strasznie głupie jest.
- A gdzie jest Książątko? - wreszcie udało mi się wypić łyk herbaty. Pewnie dlatego nie brzmiałam już jak zardzewiałą furtka.
- A bo ja wiem? Zadzwonił, że nie może przyjechać i że mam ratować jego głowę bo inaczej go skrócisz. W sensie, że o głowę - dodał patrząc na moją minę która może i mogła wydawać się durnowatą. W rzeczywistości byłam wściekła. Głównie na Księcia Małżonka. Że znowu mnie wystawił. Już ja mu pokarzę gdzie raki , homary a nawet małże zimują!
- Jasne...
- No więc jestem. - niepewnie dodał Nadworny. A idąc za ciosem zapytał - To gdzie byłaś?
- W szkole - mruknęłam.
- Zwariowałaś?!
- W pewnym sensie...
Bo jak inaczej to nazwać? Mało razy sobie obiecywałam, że już nigdy więcej żadnych egzaminów? I zdało się to psu na budę. Znowu polazałam na studia, których nazwa jest tak długa i skomplikowana że sama mówię na nie tylko oligo nie dodając końcówki freno że już nawet o pedagogika nie wspomnę. A dzieci tym czasem z Nadwornym, który nie potrafi docenić wartości Misia o bardzo małym rozumku...