Będzie Żyła

Niedziela zaczęła się jak zwykle. Jajecznicą. Leniwą kawę piłam leniwie. W łóżku. Zakąszając lekturą lekką, łatwą i przyjemną co wcale nie znaczy, że grafomańską. Wręcz przeciwnie. Książka była swego rodzaju ucztą; świetne dialogi, niebanalna fabuła, przemyślana narracja.
- Mamo! - Najmłodszy w rodzinie wydarł się tuż nad moim uchem. mało brakowało a rozlałabym kawę na pościel w magnolie - Chodź! Będzie żyła kot!
I pognał. Równie szybko jak się pojawił.
Absurdalność zdania dotarła do mnie dopiero po chwili. To, że dość długiej składam na karb rekonwalescencji którą nadal celebruję. Sobie. A co?! Po dwóch tygodniach należy mi się. Jak psu miska a kotu drapanie za uchem.
Składnią postanowiłam się zając w drugiej kolejności. Bardziej bowiem leżało mi na sercu zdrowie, a nawet życie biednego kota. Wystrzeliłam z łóżka jak gumka z majtek.
- Co się stało kotu? - zapytałam skoro tylko dotarłam (z prędkością światła) do salonu. Wyraźnie słyszalna zadyszka świadczyła o tym, że gnałam jak do pożaru.
Kot rasy dachowej zwany Sonią wylegiwał się na sofie i leniwie machał puchatym, czarnym jak smoła ogonem. Wyglądał zdrowo, wręcz kwitnąco. Trzy pary niebieskich oczu patrzyło na mnie ze zdziwieniem.
- A co się miało stać? - Książę Małżonek zapytał podejrzliwie - Skakał.
Zgłupiałam. Abo to pierwszy raz? Ciągle skacze. I zawsze spada na cztery łapy. Młody niepotrzebnie narobił zamieszania. A skoro zawinił musi ponieść karę. Za kota który będzie żyła.
- Krzysiu nie mówi się "będzie kot żyła" tylko "Kot będzie żył" albo jak już żyła to kotka. Rozumiesz?
- Nie... - odpowiedział gapiąc się na mnie wzrokiem mocno zaniepokojonym.
- Kot to rodzaj męski i dlatego będzie żył a nie żyła. - wyjaśniałam najprościej.
- Aha - odpowiedział po prostu i bezczelnie przeniósł wzrok na telewizor.
- Czyli że rozumiesz?
- Tak. Nie przeszkadzaj. Piotr Żył będzie skakał!
- A kot?
- No przecież mówiliśmy, że Kot już skakał!

Piotr! Mój ulubieniec. Mistrz mowy polskiej....;)