Marchewka....czyli sezon w pełni

.... zdarzyło się dni temu kilka...dziesiąt;)

Market którego reklamować nie będę jest oddalony jakieś 10 minut drogi od mojego domu. Spacerkiem. Autem droga zajmuje niespełna 2 minuty. W warunkach rzecz jasna normalnych. Sezon to, że się tak wyrażę insza inszość. Ta sama inszość dotyczy wspomnianego wcześniej marketu...

Gość w dom niezapowiedziany, Zołza do sklepu. W te pędy! Czas naglił zatem autem. Szczęściem jeszcze marketów w niedziele władza miłościwie nam panująca nie pozamykała. Potrwało ... zanim wydostałam się ze swojej uliczki. Turyści mimo aury niezbyt sprzyjającej szeroką falą sunęli ku nadmorskim kurortom. W końcu się udało! Teraz tylko znaleźć miejsce na zapchanym parkingu i można ruszyć między regały. Koszyk, mimo tłumów  szwendających się zapełniłam szybko (wszak czas... wiadomo). Ustawiłam się więc w kolejce do kasy. Jednej z trzech! Fiu - fiu! Zwykle jest czynna jedna. To śmiało wystarcza. Sezon rządzi się jednak innymi prawami. Market zatrudnia nawet pracowników zwanych sezonowymi (tak przynajmniej głosi napis na plakietkach z imieniem).

- Dzień dobry - mruknęła automatycznie pani kasjerka i rozpoczęła skanowanie moich zakupów.
- Dzień dobry! - odpowiedziałam entuzjastycznie. Po pół godzinnym staniu w kolejce do kasy byłam prze-szczęśliwa, że oto nadszedł kres czekania. I że za kilka chwil wraz z łupami piętrzącymi się na czarnej taśmie będę w domu.
- Marchewka... - jęknęła pani kasjerka nieco niewyraźnie i zbladła wzięła jakby zobaczyła ducha, a nie płód ziemi rolnej.  Może miała nieprzyjemne skojarzenia z przedszkola gdzie ją jako i mnie marchewką z groszkiem karmiono? A może mi się tylko wydawało? Eeee... nie ważne!  Postanowiłam zignorować westchnięcie i zblednięcie. Niesłusznie jak się za chwilę okazało.
- Dziewięćdziesiąt trzy, szesnaści. A z marchewką musi pani stanąć do innej kasy. - pani kasjerka powiedziała na wdechu.
- Że co proszę? - ciągle miałam nadzieję, że się przesłyszałam.
- Kod mi nie wchodzi na marchewką - usłużnie odpowiedziała starannie omijając mnie wzrokiem - Musi pani stanąć w kolejce do innej kasy.
- Ale jak nie wchodzi? Ja chcę marchewkę! Ja potrzebuję marchewkę! Wki! Znaczy się! - mimo stresu końcówki i odmiany należy stosować. Tym bardziej, że w torebce wspomniane warzywo występowało w liczbie mnogiej.
- A ja nie mogę jej pani sprzedać! - kasjerka uparcie obstawała przy swoim - Proszę stanąć do innej kasy.
-  W życiu! - krzyknęłam może nieco zbyt głośno patrząc na zakręcone fantazyjnie ogonki do każdej z czynnych kas.

I tak zrodził się pomysł. Nowatorski. Racjonalizatorski. Z którym rzecz jasna nie omieszkałam się z panią kasjerką podzielić
- Ma pani marker?
Nie odpowiedziała.
- Taki pisak. Gruby - podpowiadałam z miną niewinną jak u pierwszokomunisty.
- Mam... - niepewność w głosie graniczyła z ciekawością.
- To proszę napisać szyld. Duży i wyraźny:  "W tej kasie marchewki nie sprzedajemy".

Następnym razem pójdę tam w krawacie. Podobno "klient w krawacie jest mniej awanturujący się".  Może nie umieszczą mnie w gablocie z napisem: Tych klientów nie obsługujemy;)

PeeS. Zdjęcie przedstawia Zołzę w pełnej krasie choć w wersji czarno-białej;)