O Kubusiu, zębach i pękaniu

Od rana był jakiś nieswój. A może raczej nabzdyczony? Tak, zdecydowanie się nabzdyczył. Marudził, robił łaskę, odmówił nawet małego "co nieco"" na obiad.
- Nie to nie - powiedziałam wzruszając ramionami. Że niby nie wiem o co chodzi i takie tam.
Tak naprawdę to nie mogłam się doczekać kiedy w końcu sobie pójdzie na tą drzemkę i przestanie truć tyłek.
- Idę sobie - mruknął wyniośle - Poleż trochę. Pomyślę...
I tyle go widzieliśmy.

- Jestem! - Kubuś wparował niczym czołg i zanim zdążyłam postawić wszystkich w pozycji baczność wtoczył się do jadalni.
- A to co? - zapytał stając w pozycji żony Lota. Szklane oczka niemal wyskoczyły z orbit. Najbardziej chyba zachwyciły go kolorowe baloniki dyndające pod żyrandolem. 
Puchatek rzecz jasna udawał. Albo był znakomitym aktorem. Przecież doskonale wiedział, że dziś jest jego dzień! Podobnie jak ja wiedziałam dlaczego się nabzdyczył.

- Wszystkiego dobrego Kubusiu! - wrzasnęliśmy zgodnym chórem.
- Zdrowia!
- Szczęścia!
- Pomyślności!
- Beczkę wina!
- I żeby cię nie bolały zęby - nieco bez sensu pisnął Prosiaczek.
- Zęby? Przecież mnie nie bolą zęby?- Kubuś nieco się zirytował.
- Wiem. Ale chciałem, żeby było oryginalnie - Prosiaczek bronił "zębów" jak ... odyniec.
- No właśnie... - jęknęłam nieśmiało - Ja też chciałam, żeby było oryginalnie. I wierz mi Puchatku że się starałam, i usiłowałam jakiś wierszyk okolicznościowy choćby z rymem częstochowskim i nic. No wiesz, że ze mnie poetka żadna.
- Spoko - Kubuś uśmiechnął się uspokajająco - Bo układanie Wierszy i Piosenek to nie są rzeczy, które się łapie w powietrzu. To one cię łapią i wszystko, co można zrobić, to pójść tam, gdzie one mogłyby cię znaleźć.
- No wiem.Teoretycznie...
- Dość gadania! - wykrzyknął tygrysek i bryknął pod sufit - Pora na prezent i Pikolo! - dodał kiedy z  wdziękiem opadł na podłogę.
- Racja! - wykrzyknął Królik i zaintonował - Sto lat, sto lat...

Potem było jeszcze Niech mu gwiazdka pomyślności i Góralu czy ci nie żal. Imprezowaliśmy na całego!  Tańce, hulanki i swawolne żarty. Oraz balony.
- Mogę? - Zapytał Puchatek jak tylko zatarliśmy ślady biesiadowania.
- Jasne - odpowiedziałam myśląc naiwnie, że chodzi mu o przycupnięcie na sąsiednim fotelu.
- Super! - krzyknął radośnie i uzbrojony w szpilkę poturlał się w kierunku wciąż dyndających balonów - Traaach! W urodzinach najfajniejsze są balony. Traaaaaaaach! Uwielbiam je pękać. Traaaach! Traaaach! Traaach!....