Cappuccino z Elvisem

Do niedawna uważałam, że kawa idealna (dla mnie) powinna być gorąca, mocna i słodka. Życie zweryfikowało te poglądy i rezygnowałam ze "słodka". Reszta pozostała bez zmian. Ale ja nie o tym...Tylko o historyjce z życia wziętej, którą przypomniałam sobie o tym w związku z Dniem Słuchania Piosenek Elvisa Presleya. A było to tak...

Rok z górką temu, kiedy to wraz z rodziną najbliższą, autem marki nieistotnej podążałam w kierunku odległym.W końcu prawie 700 kilometrów po drogach jak najbardziej krajowych to nie w kij dmuchał.
 Zatrzymaliśmy się, jak to zwykle bywa na przydrożnej stacji.
W celu wiadomym; tankowanie, siusiu, kawa, a i pies już miał jakieś podejrzanie żółte oczy.
- Co chcecie? - zapytałam wchodząc do dziwnie jak na porę dnia pustej przestrzeni zwanej szumnie restauracyjną.
- Herbatę, ice tea - padły odpowiedzi ze strony męskiej części członków wycieczki. Obrażona na cały świat nastoletnia potomkini wzruszyła jedynie ramionami co zapewne miało znaczyć, że nic i w ogóle to wiadomo gdzie to wszystko ma.

Nie to  nie. Nie będę prosić. Złożyłam stosowne zamówienie i zasiadłam za stolikiem przykrytym ceratą w jakieś bliżej niezidentyfikowane kwiaty. Zdegustowana. No bo kawa tylko "parzona" albo "rozpuszczalna". Nie to żebym miała coś przeciwko parzeniu kawy ale z reguły  tego typu sposób przyrządzania  w przydrożnych knajpach dupy nie urywa. Miałam rację. Podobnie było z herbatą. Drugi jeśli nawet nie trzeci sort. Tylko ice tea nie dało się zepsuć.

Z drugiej strony sączące się w tle przeboje Króla  Rock and Rolla łagodziły nieprzyjemne odczucia estetyczno - smakowe. Nawet cerata zdawała się być bardziej znośną.
Córcia tymczasem się namyśliła.
- To ja chcę cappuccino.
- Proszę bardzo - odpowiedziała wręczając jej żywą gotówkę - sobie zamów, Tylko poproś na wynos!
- Co masz taką dziwną minę? - zapytał Książę Małżonek kiedy wróciła i z wdziękiem klapnęła przy stoliku.
- Ten facet za barem się zapytała czy ma być z bułką. Dziwne... Powiedziałam, że bez
- Cappuccino?- zapytaliśmy zgodnym jak rzadko chórem.
Oczekiwanie na cappuccino z bułką nadal umilał wiecznie żywy Elvis.
Z uwagi na fakt, że zamówiona kawa zgodnie z sugestią była na wynos, pan zza baru pofatygował się do nas taszcząc przed sobą niebieską foliową torebkę, której zawartość przeszła nasze najśmielsze oczekiwania.
- Co co jest? - wymamrotała córka lat 16 wydobywając na powierzchnię styropianowe naczynie kształtem przypominające doniczkę szczelnie przykryte również styropianowym dekielkiem
 i plastikową łyżkę.
- Otwórz! - zażądałam.
Zawartość doniczki nie pozostawiała złudzeń. I już nawet wiedzieliśmy po co ta bułka.
- Kapuśniak? - ni to zapytał ni stwierdził fakt Książę Małżonek spróbowawszy specjału.
- Na dodatek jakiś taki bez smakowy - dorzuciłam swoje trzy grosze.
 Następnie... wszyscy zaczęliśmy się śmiać jak głupi do cappuccino czy może raczej do kapuśniaku, a Pan barman, miłośnik Elvisa chyba musiał uznać nas za jakiś Griswoldów albo inną zwariowaną rodzinę. Amen.