Gość w dom

    Był jeden z tych dni kiedy to miałam do zrobienia więcej niż zawsze, a nie chciało mi się bardziej niż zwykle. Na szczęście nie były to rzeczy niecierpiące zwłoki. Prasowanie można zrobić kiedykolwiek, na obiad zamiast pierogów mogą być przecież pyzy z marketu, a naczynia zmyje zmywarka zwana w w kręgach zbliżonych do domowych Bosią.
Siedziałam zatem na kanapie i nie malowałam paznokci. Ku wielkiej uciesze psa i kota. Jeden zwierz siedział po lewicy, a drugi wręcz przeciwnie. Ja stanowiłam centrum. Ściślej; Centrum Domowego  Dopieszczania  Zwierzyny Domowej. Oba darmozjady kudłate skwapliwie korzystały, że nie maluję i że mam wolne. Ręce. Umysł zresztą też nie skalał się  żadną głębszą myślą.

Książę Małżonek bynajmniej nie dla odmiany był w nastroju podobnym. Błogo leniwym. I jeśli drzemało w nim jakieś zwierze to zdecydowanie był to leniwiec. Tak też znalazł nas Nadworny, który napatoczył się jak zwykle; niezapowiedzianie i niewiadomo skąd. Tylko z grzeczności nie dodam, że nie wiadomo po jakiego grzyba.  Bo gość w dom i tak dalej. I jakiejś kawy by wypadało. Jeśli nie zrobić to przynajmniej zaproponować.
- Praca widać wre - ni to stwierdził, ni zażartował nasz gość nieoczekiwany składając w fotelu swoje nadworne cztery litery. Na drugim niedbale rozłożył okrycie wierzchnie. Oraz czapeczkę niegustowną zresztą.
- Jak widać - odparłam nie zaprzestając działalności Domowego Centrum i tak dalej. W sumie to mogłam nie odpowiadać. Nadworny ślepy nie jest i doskonale widzi jak się sprawy mają.
-Chwila,  zrobię kawy - zaproponował sam z siebie. Gość w dom poczłapał do kuchni, którą na szczęście znał jak własną. Dzięki temu nie musiałam go instruować, że filiżanki są  w szafce nad zlewem,  kawa puszce po herbacie, a cukier tam gdzie zwykle.
- Czego chce? - konspiracyjnie zapytało Książątko
- A bo ja wiem - odpowiedziałam obojętnie. Bo czego by nie chciał, oczywiście w granicach zdrowego rozsądku, możliwości i zasad moralnych dostanie bez gadania. Znamy się jak łyse konie, a wieloletnia przyjaźń do czegoś zobowiązuje.
Proces parzenia kawy w wykonaniu Nadwornego trwał wspomnianą przez niego chwilę i pięć sekund. Po tym czasie wtoczył się do salonu z dumnie uniesioną niczym u rasowego kelnera tacą na której parowały trzy filiżanki po brzegi wypełnione aromatyczną kawą.
- Nie ma miejsca na mleko - zirytował się Książę małżonek.
- Abo mi się za dużo zrobiło. A zmarnować szkoda. - tłumaczył się Nadworny. Bardziej dla podtrzymania nieistniejącej rozmowy niż z powodu poczucia winy.
Podtrzymywanie zdało się na nic. Kawę sączyliśmy w milczeniu.Tylko kot mruczał coraz głośniej. Psu nawet tego się nie chciało. Merdał jedynie bezgłośnie ogonem.
- Bo słuchajcie jest taka sprawa, ja przyjechałem tutaj w sprawie takiej, że no wiecie ja, to znaczy Ula, to znaczy my oboje. Oraz Potomek i Potomkini my byśmy chcieli żebyście ... no bo my mamy  za tydzień...
- Do brzegu Nadworny! - jego brak zdecydowania zaczynał mnie irytować. Tym bardziej, że podejrzewałam, że chce nam podrzucić potomków a sam w towarzystwie ponętnej małżonki czmychnąć na narty. Nie to żebym miała coś przeciwko ale nie dziś! Błagam!
- Reasumując, za tydzień mamy rocznicę ślubu - Nadworny najwyraźniej zebrał się w sobie - i chcielibyśmy Was zaprosić. Jeśli naturalnie nie macie innych planów.
- Nie mamy - Książę Małżonek wyraźnie się ożywił.
- Może wam coś zrobić? Jakieś ciasto bo sałatkę? - zapytałam uprzejmie i wcale nie kurtuazyjnie. Z takiej okazji chętnie pomogę. Z innej zresztą też. Pod warunkiem, że mi się w końcu zechce chcieć.

PeeS. Dzisiaj jest Dzień Jedzenia Orzechów. Zatem smacznego. I na zdrowie! Ale pamiętajcie; garść! Nie więcej:)