Ciekawie

Osobista wpadła między jedną, a drugą. Paczką chusteczek produkcji krajowego przemysłu higienicznego.
A wyglądała! Zjawiskowo. Rozpromienioną "niewidzialnym" makijażem twarz okalały pukle miękkich złocisto-rudych loków. Błysk w oku, słodycz w spojrzeniu, zapowiedź rozkoszy w dołeczkach na policzkach...
Pierwszą myśl, że żałuję, że nie jestem facetem, zdusiłam w zarodku. Drugą, znacznie mniej przyjemną, bo lekko pomaczaną w gorzkiej żółci zazdrości również pożegnałam po chwili. Nie będę się przecież pozbywać Osobistej z powodu niskiego uczucia zazdrości tylko dlatego, że ma czelność wyglądać jak milion dolarów. Wyglądać tak, jak ja nawet za milion dolarów wyglądać nie będę.  Przynajmniej nie w tym wcieleniu. Myśl trzecia; żyj i pozwól żyć innym, jako najbardziej godna humanisty z zawodu, z wykształcenia i  zamiłowania została przyjęta i dopuszczona do użytku jako najmniej szkodząca zdrowiu. Psychicznemu.

 - Siadaj - powiedziałam niby to obojętnie do zjawiska pod tytułem Osobista.
Zjawisko jak najbardziej skorzystało z zaproszenia i z wdziękiem klapnęło obok.
- Kawy? - kontynuowałam podjętą rolę dobrej gospodyni.
Osobista skinęła ufryzowaną grzywką dając mi tym samym pole do popisu. Przynajmniej w   dziedzinie parzenia kawy domowej nieprofesjonalnej mogę z nią pokonkurować godnie.
- Pycha! - powiedziała z uznaniem kiedy już postawiłam przed nią dzieło moje i ekspresu. - Jak zwykle.
Królewskim skinieniem przyjęłam komplement i nic nie mówiąc rozsiadłam się w oczekiwaniu.
No bo przecież, jak znam Osobistą lat sporo i trochę to nie po to przyszła tu w wydaniu miss świata i okolic żeby wypić kawę. Prędzej czy później puści farbę. Stawiam dziesięć do jednego, że jednak prędzej niż później.
- No to ja się będę zbierać - powiedziała po drugiej filiżance i kiedy obsmarowałyśmy pogodę, że do kitu, telewizję, że zanudza, Księcia Małżonka, że nie przynosi ciastek, psa, że znowu go trzeba do fryzjera....
- Ale, że jak to zbierać? -  wrzasnęłam niemalże (na tyle na ile pozwoliło schorowane gardło) - Przecież...
- Co przecież? - Osobista zaczęła drążyć.
- Jeszcze nie dopiłaś kawy.
- Dopiłam. Ściemniasz!
- Ja .... No dobra - pomyślałam, że raz kozie i tak dalej - Jeszcze nie powiedziałaś po co właściwie przyszłaś.
- Na kawę - odpowiedziała wymijająco.
- Teraz to ty ściemniasz - syknęłam.
Osobista popatrzyła na mnie błagalnym wzrokiem. Nie pomogło. Spróbowała ratunku u Księcia Małżonka. Ten też pozostał niewzruszony. Nawet kiedy zatrzepotała rzęsami.
- Dobrze, ale na Twoja odpowiedzialność! I twoją też! - ostatnie zdanie skierowała do bogu ducha winnego Książątka. - Chodzi o to, że się nie nadajesz - dodała z rozbrajającą szczerością.
Prawie się nie pogniewałam.
- Do czego się nie nadaję?
- To znaczy nie to żeby w ogóle. Poza tym prawie się nie nadajesz. To znaczy chciałam powiedzieć jeszcze.- plątała się w zeznaniach.
- Konkrety! - zażądałam. A Książątko mnie poparło.
- Ok -mam-dwa-bilety-na-chippendale'sów-na-dzisiaj-może-innym-razem...-to-do kiedyś! - zatrajkotała na jednym wdechu. I zjawiskowo zniknęła.
A mogło być tak ciekawie....

W tej sytuacji oraz w związku z rekonwalescencją nie pozostaje nic innego jak celebrowanie Dnia Wieczoru z Dobrą Książką. Śmierć frajerom tom drugi czas zacząć!