Śrubokręt

Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło.
Planować to ja sobie mogę. Długo, namiętnie i ze szczegółami. I mogę nawet mieć szczere chęci wytrwania w realizacji zaplanowanych zamierzeń. Co z tego kiedy wpada taka Osobista z wizytą niezapowiedzianą i rujnuje tym samym wszystko? Niemniej jednak dobrze, że wpadła, bo bym się zanudziła. A jedno czego nie lubię bardziej od szpinaku to nudzić się.
- Jestem, przybiegłam i się rozsiadam - świergotała od progu. Bezceremonialnie wturlała się do salonu i zajęła miejsce na z góry upatrzonej pozycji. Na moim fotelu bujanym.
- No nie bądź Wiśnia. Daj się pobujać - powiedziała, kiedy zaczęłam ciskać błyskawice wzrokiem.
- A bujaj się - zrezygnowałam.
- Grzeczna dziewczynka - Osobista pochwaliła mój absolutny brak konsekwencji. Z czeluści walizki damskiej zwanej torebką wyciągnęła jakieś szpargały i wśród nich zaczęła poszukiwania. Niestety, wobec braku sukcesów na niwie poszukiwawczej, zmuszona była wstać. Rada nie rada pofatygowała się na środek salonu, klapnęła bez gracji na dywanie i bezceremonialnie wyrzuciła calutką zawartość walizki.
- O raju! - krzyknęłam. Nic więcej nie byłam w stanie z siebie wydobyć. Pod taki wielkim byłam wrażeniem zawartości torbiszcza. Było tam wszystko. Z rzeczy absolutnie niezbędnych kobiecie podczas wizyty towarzyskiej brakowało tylko wiertarki udarowej i zestawu dzieł Lenina w twardej oprawie.
- Co? - zapytała unosząc wzrok - bałaganu nie widziałaś?
- Bałagan to ja widziałam Ale nie wiedziałam,że chodzisz uzbrojona. Po co ci klucz francuski?
- Klucz? A który to? - zapytała przeczesując wzrokiem górę niezbędności damskich.
- O! Ten - podniosłam żelastwo do góry.
- A, to! Sprzątałam i nie wiedziała co z tym zrobić. Ciężki co nie? - powiedziała chowając francuza do torby.
- No trochę, ale co to dla Ciebie.
- Kpij sobie kpij. Na zdrowie - zamruczała i ponownie schyliła się nad bajzelkiem.
- Czego ty właściwie szukasz? Co? - zapytałam ale niestety nie doczekałam się odpowiedzi.
- Jestem pewna, że to zabierałam. Musi gdzieś tu być - zamruczała i szukała dalej.
- To ja nie przeszkadzam - powiedziałam i tak zwanym krokiem dostojnej matrony udałam się do kuchni celem zaparzenia herbaty.
- Jeeeeeeeest! - wrzasnęła Osobista. Ale jak wrzasnęła! Podskoczyłam trzy razy z wrażenia. Książę małżonek uniósł zdziwiony wzrok znad przeglądu sportowego. Nawet kot-leniuch powoli otworzył oczy.
- Mam! Wiedziałam że zabrałam! - wrzeszczała, ale już znacznie ciszej. Na szczęście dla moich zrujnowanych bębenków.
Stała w kuchni w pozycji statuy wolności. Wysoko uniesiona w zwycięskim geście ręka była uzbrojona w śrubokręt.
- Co to? - zapytałam trochę mało inteligentnie.
- Rekwizyt! Albo jak wolisz pomoc naukowa. Żeby ci zobrazować.
- Czyli żebym lepiej zrozumiała?
- No! - ucieszyła się bardzo, że w końcu załapałam. Tyle, że ja nadal nic a nic.
- To dawaj. To znaczy obrazuj.
Osobista wymownie zamilkła w celu osiągnięcia lepszego efektu i pomachała mi przed nosem rekwizytem.
- Facet jest jak ... ten no... Jak to się nazywa? - zapytała wskazując wzrokiem na pomoc naukową.
- Śrubokręt - podpowiedziałam usłużnie.
- Właśnie. Facet jest jak Śrubokręt. Potrzebny ale nie wiesz do czego.

Źródło zdjęcia w sieci