Pajac

Dzieci są jak niezapisana tablica. Albo jak gąbka. Siedzą sobie cichutko w kąciku, układają puzzle albo inne klocki i udają że nic poza tym ich nie interesuje. Nic bardziej mylnego. One w tym czasie chłoną. Kontrwywiad mógłby się wiele nauczyć od tych małych przebiegłych istot. Niestety spece od szpiegowania mają za nic dziecięce instynkty pierwotne, które potem , z wiekiem i nabywanym życiowym doświadczeniem zanikają.
Przy cwanych małolatach trzeba stale uważać na to co i jak się mówi. Pomijając fakt, że dzieci należy oswajać z językiem poprawnym literacko, to wiedza zdobyta podstępem może być użyta przeciwko nam. I to w najmniej oczekiwanym momencie.
Każdy posiadacz potomstwa musi się liczyć z ryzykiem, że mały Pyskaty lub Pyskata wyskoczy z czymś absolutnie kompromitującym w sytuacjach najczęściej towarzyskich. Sama zaliczyłam kila takich wpadek, a dzieci odpłacają mi teraz pięknym za nadobne. I jeszcze na dodatek nie można ich za to , że tak się wyrażę skrzywdzić, bo mówią cała prawdę, tylko prawdę i na dodatek w ich mniemaniu w słusznej wierze...

Zima zła nie ominęła Wsi Nadmorskiej. Napadało tego roku panie dzieju po same pachy. Ale drogi i owszem, odśnieżone. Tyle, że na biało. Ślizgawica w związku z tym jak diabli, a wiatr od morza smaga mrozem po nieosłoniętych odzieżą wierzchnią częściach ciała.
Wracamy sobie grzecznie z przedszkola. Ja i mój dzielny Pyskaty. Prujemy z zawrotną prędkością 20 na godzinę, aż tu nagle ... zawalidroga. Czyli ni mniej ni więcej tylko osobnik płci męskiej pomykajacy lokalna drogą na rowerze. Desperat - pomyślałam - Przy temperaturze na zewnętrzu bliskiej --minus dziesięć i wietrze niemal sztormowym, jeżdżenie na rowerze to rodzaj powolnego samounicestwienia. Się.Na dodatek chyba nie miał opon zimowych. Przy okazji uprawiał na zlodowaciałym śniegu jazdę figurową na rowerze.
- No co robisz Pajacu jeden! - ryknęłam usiłując jakoś go wyminąć.
Pyskaty do tej pory siedzący w miarę grzecznie na tylnej kanapie, zainteresował się nagle sytuacją. I uważnie przyjrzał się obiektowi matczynej irytacji.
- Mamo! To nie jest pajac! - powiedział z pełnym przekonaniem - Przecież to ten co się szwenda po domach, ten no... No ten co listy roznosi...
Młody myślał intensywnie, a ja nie raczyłam pomóc.
- Już wiem! - wykrzyknął radośnie - To był Powsinoga!
Tym razem zdemaskowanie podwórkowego języka matki odbyło się za zamkniętymi drzwiami. Następnym razem mogę mieć mniej szczęścia...