Załamka

 Są takie dni, które chce się wymazać z pamięci. Albo mieć moc poganiania czasu. Niechby się już wreszcie skończyły...
Wiem, bo chodziłam na fizykę; najlepszym przewodnikiem ciepła są….kaloryfery.
A te właśnie odmówiły posłuszeństwa.  Nie dziś, tylko w sobotę. W późnych godzinach popołudniowych, żeby nie powiedzieć wieczornych. Żaden szanujący się hydraulik  o takiej godzinie nie pracuje. No może gdzieś w spółdzielni mieszkaniowej „Pszczółka”. Mnie w każdym razie nie udało się dodzwonić do żadnego z nich…
Ale od czego ogrzewanie alternatywne?
Mam takie, więc w te pędy gonię i usiłuję. Usiłuję, ponieważ harcerka ze mnie marna. Nie umiem rozpalić w kominku ani od jednej, ani od 100 zapałek.  Mogę śmiało domniemywać że od miliona tych małych, wrednych patyczków też by powstała co najwyżej chmura dymu. Dokładnie takiego jak wtedy. Śmierdzącego i wgryzającego się w oczy. A była go pełna chałupa. Zamiast cieplej robiło  się coraz zimniej. Resztki dodatniej temperatury ulatywały wszelkimi otworami okiennymi.  Z dwojga złego: zaczadzieć czy się przeziębić, wybrałam wiadomo co. Sprawność w dziedzinie „wzniecanie ognia” – ponownie niezaliczona.

Niedziela… wczesne godziny poranne. Zła passa trwa w najlepsze...
Na tylnej szybie wyścigowego autka umieściłam tabliczkę  "Uwaga Baba".  I jadę . To znaczy usiłuję. Prawe przednie. Flak. A wczoraj wszystko było cacy. No rozumiem na podwórku. Ale żeby w garażu? Szczyt wszystkiego! To jest jakiś sabotaż! Nawet mam podejrzenia czyj. Zapewne to  własnołapnie zaobrączkowany, przebywający aktualnie w odległości… znacznej (jak zwykle w sytuacjach kryzysowych), sabotuje moje wyjazdy na zakupy. Nic dziwnego. On zarabia, ja wydaję…
Sąsiada oczywiście nie ma. Pojechał sobie.
- Jakieś piętnaście minut temu - poinformowała mnie małoletnia córka.
Drań! Nie mógł poczekać? Ci mężczyźni. Wykazują się absolutnym brakiem przewidywania.
W odwodzie jest jeszcze sąsiad numer 2. Na szczęście obecny. Niestety, Sąsiad oznaczony numerem 2 ma jedną zasadniczą wadę. Jest absolutnym technicznym beztalenciem. Cały czas musiałam go instruować co należy następnie.
W rezultacie, moim mózgiem i jego rękoma, koło zostało wymienione.

Nareszcie jadę. Niestety…. Znowu samochód, odmówił posłuszeństwa.
Z głodu. Ja też nie jadałam śniadania, a jakoś nie ustałam w drodze.  Stanęłam w miejscowości „Szczere Pole” i czekałam  Aż ktoś się zatrzyma. I wspomoże litrem, a najlepiej dwoma.
Ktoś, trafił się w miarę szybko. Się ulitował zanim czynności życiowe nie ustały. W ramach przeprosin poklepałm autko po baku i pojechałam.

Świat byłby zbyt piękny, a życie zbyt urocze gdyby na tym się skończyło...
Niestety, nadeszło nieszczęście w babskim rozumieniu  najbardziej bolesne.
Będąc już u  celu podróży, czyli w handlowo-zakupowym raju, wypatrzyłam byłam piękny szal.
W kolorze turkusowym. Wprost idealny dla mojej mamy. Mikołaj byłby ze mnie dumny, gdyby udało mi sie w jego imieniu go nabyć... I kiedy już miałam położyć na nim łapę i wrzasnąć
 - Mój ci on jest!
Taka jedno babsko sprzątnęło mi go sprzed nosa. Wzięła na miejscu, bez pakowania nawet…
Wielokrotnie wypróbowanym na żywych modelach gestem wskazałam na wiszącą obok krwistą szmatkę i tłumaczyłam babie jak komu dobremu:
- Proszę spojrzeć jaka piękna czerwień. I do oczu by pani pasowała…

No dobra! wiem, że przegięłam. Ale czy jak na jedną, wcale nie największą Zołzę to nie za dużo  tych nieszczęść?
I teraz nie wiem; załamać się już teraz, czy jeszcze trochę poczekać?

Źródło zdjęcia