Zimna (2)

Transformacja zaczynała się w windzie. Zyta rozluźniała ciasny węzełek gładko upięty z tyłu głowy. Z każdą wyciąganą spinką jej twarz traciła ostrość. Myszowata szarość stopniowo ustępowała miejsca przytulnej kobiecości. Na siódmym, tuż przed otwarciem się drzwi windy energicznie potrząsała głową. Ten gest nadawał włosom puszystości i strząsał resztki oziębłości. 

Odległość do mieszkania, dokładnie 21 kroków, to dodatkowe 25 do 30 sekund. Pani Natalia zwykle stała już przy drzwiach, gotowa do natychmiastowego opuszczenia miejsca pracy. Jeśli jej nie było to od naciśnięcia dzwonka do czasu, aż pielęgniarka przyczłapała  do przedpokoju i powolnym ruchem otworzyła wszystkie zamki,  nie mijała więcej niż minuta. Czasami półtorej.
Natalia skrupulatnie liczyła czas. Każdą dodatkową chwilę, którą spędzała na posterunku odnotowywała w specjalnym kajeciku, zliczała i kazała sobie płacić za nadgodziny. Stawka była wysoka. Nawet bardzo wysoka. Pani Natalia była jednak warta każdej wydanej złotówki. Profesjonalistka w każdym calu. Doskonale wywiązywała się z powierzonych obowiązków. Niczego nie zaniedbywała i natychmiast reagowała w razie sytuacji alarmowych które na szczęście nie zdarzały się często.
- Wszystko w porządku - powiedziała zakładając płaszcz - Nic się nie działo, pacjent spokojny i nakarmiony. Leki podane.
- Dziękuję - Zyta postawiła torbę na szafce przy lustrze. Kątem oka zerknęła na swoje odbicie. Całodzienne zmęczenie odbijało się na twarzy. Pomyślała, że musi je zamaskować. Odrobina pudru, trochę rozświetlającej pomadki i mocna kawa powinny załatwić sprawę.
- Nie ma za co. Robię tylko to za co mi pani płaci. Do jutra - Natalia pożegnała się bez zbędnych czułości.
- Do widzenia - Zyta powiedział już do siebie. jej głos odbił się od zamkniętych drzwi. Stukot wysokich obcasów po lastrykowej posadzce przypomniał jej o planowanym urlopie.
- Pani Natalio! - nie bacząc na to, że ktoś może ja zobaczyć z rozwianymi włosami wybiegła za pielęgniarką.
- Tak? -  widok bosej i rozemocjonowanej pracodawczyni bardzo ją zdziwił - Coś się stało?
- Nie, to znaczy tak. Od poniedziałku mam urlop. Cały tydzień.
- Rozumiem. To wszystko? Trochę się spieszę.
- I nie ma pani nic przeciwko? No bo ja... - Zyta straciła wątek.
- Histeryzuje pani! Umowa była jasna, wiec nie będziemy się nad tym rozwodzić - odpowiedziało rzeczowo - Zresztą, mnie też przyda się nieco odpoczynku. Jestem już stara - pielęgniarka frywolnie puściła oko i raźnie skierowała się w kierunku schodów. Nigdy nie jeździła windą. Strach przed zamknięciem się w malutkim ruchomym pomieszczeniu był silniejszy niż wysiłek codziennego wdrapywania się na siódme piętro i schodzenia na parter po brudnej klatce schodowej.
Zyta wróciła do mieszkania. Szybko przebrała się w welurowe, delikatnie wrzosowe dresy. Fakt, że wolała stonowane odcienie zieleni i ciepłe brązy niewiele znaczył wobec tego, że Markowi od zawsze bardziej podobała się w fioletach, wrzosach i różach.  Była mu to winna...
- Boję się, boję - z za drzwi sypialni Marka rozległy się pojękiwania.
Zyta wzięła się w garść. Obowiązki wzywają - pomyślała i poszła w kierunku jaskini law.
Lew leżał w rozgrzebanej pościeli w pozycji embrionalnej. Zaciśnięte pieści przyciskał do ust z których co chwila wydobywały się jękliwe dźwięki;
- Boje się - powtarzał.
- Napijemy się herbaty? - Zyta dobrze wiedziała, że nie może skupiać się na strachach. Inaczej lęk rozrasta się do niebotycznych rozmiarów. I opanowuje ich oboje - Chcesz owocową czy elgreya?
Marek pokiwał głową. Zgoda nie była niczym nieoczekiwanym. Zwykle  robił to o co go prosiła, nie awanturował się. Czasami tylko, kiedy nie zareagowała na czas Marek wymykał się spod kontroli. W takich przypadkach konieczne było podanie leku. Gotowa do użycia strzykawka i fiolka z łagodnym środkiem uspakajającym, leżała w bezpiecznym miejscu. Jak dotąd Zyta tylko dwa razy podała lek.
Pierwszy napad szału miał miejsce kiedy bez odpowiedniego przygotowania zmieniła pielęgniarkę. Poprzednia, pani Ela nie wytrzymywała tempa. Brakowało jej cierpliwości. Spotkanie z Natalią przyjął spokojnie. Odczekał aż opiekunka wyjdzie i dopiero wtedy dał upust emocjom.
Za drugim razem zirytowała go opieszałość Zyty. Nie dość szybko zareagowała na wyrażoną chęć wyjścia na spacer.
Tak naprawdę to nigdy nie mogła  być pewna jego reakcji. Zawsze czujna i gotowa, odprężała się nieco dopiero po wieczornej dawce leków; kiedy pacjent otulony kołdrą i jej nieustanną opieką, spokojnie zasypiał.
Kolejny dzień mijał. Następny będzie podobny. I następny. I tak dalej. 
Zyta nie pytała dlaczego. Nie nurtowało ją pytanie jak długo jeszcze to potrwa. Jedyne, co w chwilach emocjonalnego roztrzęsienia zaprzątało jej myśli to to czy kiedykolwiek zdoła odpokutować...

CeDeeN...