Zimna (3)

Spał. Drzwi od  pokoju były lekko uchylone. Tak na wszelki wypadek gdyby znowu dręczyły go jakieś senne mary.  Nie zdarzało się to co noc, ale na tyle często, że Zyta zdążyła wyrobić w sobie jakiś bliżej nieokreślony instynkt, który kazał jej obudzić się po pierwszych symptomach. Nie każdy dźwięk burzący nocny spokój wzmagał jej czujność. Wyglądało to trochę tak jakby umysł Zyty przez sen analizował zasłyszane dźwięki i precyzyjnie określał czy są to zwykłe odgłosy sąsiedzkiej kłótni, szczekanie psa, pijacka burda w barze tuż pod blokiem czy wreszcie płacz Marka wywołany sennym koszmarem. Uspokajał się dopiero kiedy go przytuliła. Po kilkunastu minutach kładł się i zasypiał zapominając o wszystkim. Duże, wieczne dziecko.

Zyta skończyła malowanie paznokci. Wyciągnęła ręce przed siebie i podziwiała dzieło. Migdałowe, dość krótko przycięte i ozdobione niebieskim lakierem paznokcie wyglądały groteskowo. Zupełnie do niej nie pasowały. Poza tym był przecież on. Bardzo możliwe, że się przestraszy takiego koloru. Ostatnio miał gorszy okres. Wszystko go drażniło.
- Chyba mi odbiło - mruknęła idąc w stronę łazienki. W małej  zamykanej na klucz szafce był zmywacz.  Przywykła do tego, że wszystko czym mniej lub bardziej świadomie można sobie zrobić krzywdę musi być trzymane pod kluczem.
Przypadkowe spojrzenie w lustro po raz kolejny wzbudziło tęsknoty za normalnością.
Zyta była dużą dziewczynką, nie wierzyła w bajki i nie miała złudzeń, że można cofnąć czas. Na wypadek gdyby jednak jej racjonalna dusza się myliła i gdyby okazało się, że jednak można zrobić magiczne pstryk i jak za  dotknięciem czarodziejskiej różdżki odwrócić bieg wydarzeń, chciałaby  być Alicją. Tą z krainy czarów. Przejść przez lustro i naprawić wszystko  co w życiu sknociła. Nawet za cenę tego, że nie mogłaby zobaczyć co tak naprawdę uratowała.

Sędzia miał surowy wyraz twarzy. Siedział na podwyższeniu. Toga dodawała mu powagi. Cały czas starał się nie pokazywać emocji. Obserwował, słuchał, zadawał pytania. Robił wrażenie maszyny, która po skrupulatnym zważeniu wszystkich za i przeciw wydawała jedynie słuszny i sprawiedliwy wyrok.
- Wyrok Sądu rejonowego w sprawie przeciwko Zycie Wąsowicz, urodzonej 16 października 1968 roku w Opolu ... -  czytał monotonnym, nieco mechanicznym głosem, który mocno wrył się w pamięć siedzącej na ławie oskarżonych młodej kobiety. Nawet dziś, po tylu latach, wspomnienia tego głosu ją uspakaja.
- Po rozpatrzeniu zgromadzonych materiałów dowodowych i na podstawie zeznań świadków, stwierdza że oskarżona działała w ramach obrony koniecznej...
Uważny obserwator mógł zauważyć że odczytanie takiego wyroku sprawiło sędziemu wyraźną przyjemność.
Również obrońca z urzędu zacierał z zadowoleniem ręce.
- Wygraliśmy! Pani Zyto , wygraliśmy! - triumfował - Nie cieszy się pani?
- Cieszę - Zyta uśmiechnęła się nieznacznie - Tylko mam wątpliwości czy powinnam.
- Chce pani powiedzieć że ... - mecenas ściszył głos i czujnie rozejrzał się czy nikt nie podsłuchuje ich rozmowy. Wyrok jeszcze się nie uprawomocnił.
- Proszę się uspokoić, panie mecenasie - spokojny głos Zyty  - Ja tylko myślę, co by było gdyby.
Adwokat przenikliwie patrzył na swoją klientkę. Zupełnie jakby rozważał czy aby na pewno jest niewinna. To oczywiście nie była jego sprawa. On zrobił swoje, najlepiej jak umiał, a kwestie ewentualnej winy pozostawiał sumieniu Zyty.
- A co z nim? - Zyta wskazała głową na teczkę opisaną czarnym markerem jako "Marek, syn ofiary"
- No właśnie. W tej sprawie będziemy musieli złożyć kolejny wniosek do sądu, tym razem rodzinnego. Proponuję umieścić go w ośrodku opiekuńczym.Wybrałem trzy. Mają zdecydowanie najlepszą opiekę medyczną Adresy są...
- Nie - Zyta powiedział to cicho ale tak dobitnie, że prawnik nie miał wątpliwości, że jej decyzja jest ostateczna - Marek zostaje ze mną.
- Tak, ale ... - adwokat jeszcze próbował wyperswadować klientce pomysł samoumartwienia. Nie musiała tego robić. Marek nawet nie był jej rodziną. To zaledwie pasierb. Syn tego zwyrodnialca.
- Mecenasie! - Zyta podniosła się z miejsca dając tym samym do zrozumienia, że rozmowę uważa za skończoną - Już postanowiłam. Jestem mu to winna. Dziękuję za pomoc.
Uścisnąwszy na pożegnanie twardą dłoń swojego obrońcy, Zyta odeszła nie oglądając się za siebie.

To było dwanaście  lat temu. Szmat czasu.  Wypełnionego nieustannym strachem. Oboje byli dla siebie wszystkim. Zyta, jeśli czasami nawet miała wszystkiego dość, to w głębi swojego jestestwa wiedziała, że Marek jest jej potrzebny do życia tak samo jak ona jemu. Mechanizm zachodzący między nimi polegający na dawaniu i braniu uzależnił ich od siebie skutecznie.
W piątek pojadą na tygodniowy turnus rehabilitacyjny do Rabki. Będzie spora grupa znajomych. Od lat spotykają się na takich wyjazdach, żalą się, wymieniają doświadczenia, pocieszają.
Jeszce raz spojrzała na kolorowe ulotki, które znalazła w skrzynce pocztowej. Złota plaża, palmy, kolorowe drinki i bajecznie niebieska woda i beztrosko uśmiechnięci opaleni turyści.
- Fotomontaż - szepnęła przekonując sama siebie, że nie warto.  Kolorowe papiery ukryła  na dnie szuflady. Tam gdzie leżały inne marzenia; wycinki z gazet o filmach które chciała zobaczyć, katalogi mody, ulotki reklamowe ze sklepów z bielizną.
Marzenia są dla tych którzy nie mają zobowiązań. Co z tego że zamiast do Rabki wolałaby do Egiptu albo w inne ciepłe miejsce. Obowiązek przede wszystkim. Jest  to winna Markowi. Pewnie gdyby się nie szamotała, nie broniła, nie próbowała wyrwać Janowi tego przeklętego noża dziś oboje by już nic nie musieli.

Autor zięcia: A.S.