Lubię pisać...

Nigdy nie miałam dobrych stopni w szkole. Nie były najgorsze ale i nie najlepsze. Przyczyna była prosta; nigdy mi specjalnie na tym nie zależało. Na szczęście mama podzielała mój pogląd na te sprawy twierdząc, że nie ocena, a to co ma się w głowie się liczy. Najgorzej było z polskiego. Tylko cud i wewnętrzny miód ratowały mnie przed poprawkami  albo zgoła brakiem promocji. Orzeszków w to nie mieszajmy.
Powody były dwa. Po pierwsze wrodzona dysleksja. Niestety w czasach kiedy chodziłam do szkoły coś takiego nie było w modzie. Nikt dysleksji nie diagnozował, a w nomenklaturze pedagogicznej nazywano ją po prostu lenistwem , żeby nie powiedzieć tępotą.
Tępa Zołza nie miała lekkiego życia. Pisowni niektórych wyrazów uczyłam się na pamięć. Pewnie dzięki temu potrafię wiernie odtworzyć  dialogi ze sklepu, autobusu czy damskiej toalety (łącznie z intonacją głosu rozmówców).
Taki dajmy na to wyraz "który", prosty mogłoby się wydawać, nauczyłam się pisać bezbłędnie dopiero jak musiałam przepisać calutki zeszyt od religii. Ksiądz (sadysta) każde jedno "które" występujące w przeróżnych konfiguracjach i odmianach, poprawił mi na czerwono i to dość drastycznie. Kreskowane "u" pyszniło się na calutkiej stronie i było niczym niemy wyrzut sumienia raniąc mą dziecięcą duszę romantyczną jak nie przymierzając Ani z Zielonego Wzgórza. Tyle, że ona była płomiennym rudzielcem i miała nienaganna cenzurkę.
Dziś jestem dyslektykiem zdiagnozowanym i mam na to odpowiednie papiery. Tylko, że matura zdana, studia zaliczone, a w komputerze mam edytor. Satysfakcja z badania i jednak jest. Wyobraźcie sobie; Christi, Baczyński, London, Prus, Sienkiewicz, Żeromski, Edison ... a nawet Leonardo da Vinci. I w tym doborowym towarzystwie ja!

Drugą polonistyczną zmorą były wypracowania. Pisanie nigdy nie sprawiało mi szczególnych  trudności. Od zawsze było tak, że siadałam i pisałam co mi ślina na długopis przyniosła. I nie ważne, czy na temat czy zmyślanka totalna. Niestety paniom polonistkom nigdy nie przypadam do gustu. Każde wypracowanie zdobiło znienawidzone słowo "styl", poparte kilkoma krwawymi wykrzyknikami. Trudno nie uwierzyć w to, jak kolejni absolwenci wydziału filologii polskiej podzielali zdanie poprzednika i nikt nie dawał nadziei kiedykolwiek będę mogła pisać coś więcej niż listę zakupów.
Na pytanie co to za styl. odpowiadałam niezmiennie;
- Własny, pani profesor. Mój.
Maturę zdałam ślizgiem, względnie jakiś cud bliżej niezbadany się wydarzył. Egzaminy na studia... no tu sprawa jest co najmniej dziwna. Ktoś maczał w tym palce i jeśli miałabym wskazać sprawcę to chyba  tylko osobistego Anioła Stróża mojego.  Tematy na wstępnym były co najmniej dziwne. Na żaden z nich nie miała do powiedzenia więcej niż to że nic nie wiem i że  celem uniknięcia  kompromitacji odmawiam dalszych zeznań, ale skoro już tam byłam...
Do dziś nie wiem, czy polską literaturę historyczną i s-f można porównywać, a jednak wtedy porwałam się z sierpem na nieznanych autorów nieistniejących książek.. Historyczną znałam, i to nie tylko z adaptacji filmowych. Fantastycznej natomiast ni w ząb (i tak mi pozostało). Wymyślałam więc autorów, tytuły ich dzieł i nabazgrałam... 6 stron podaniowego.
Moja teoria na ten temat jest taka; albo ktoś kto to sprawdzał też nie miał nic w tym temacie do powiedzenia, albo był niespełna rozumu. Innej opcji brak.

 Zgodnie z wolą polonistycznej braci ograniczałam się do punktowania na krateczce braków w spiżarce. Zlecenia na napisanie usprawiedliwienia dziecku szkolnemu scedowałam na Księcia Małżonka.
Skąd więc ten blog? Doprawdy nie rozumiem. Moi poloniści pewnie dostają nerwowej wysypki na samą myśl, że mogłabym się na coś takiego porwać życząc mi jednocześnie pypci na palcach obu rąk.
A ja mam to w nosie bo po prostu lubię pisać...;)