Para mieszana (1)

Zaczęłam dawno, wstępem. Teraz kolejne części:)

To się nazywa pech gigant. Normalni ludzie, jak już mają jakiegoś giganta to na imię ma Kac i pojawia się po mocno zakrapianej imprezce. A po drugie to myślą, o tym co robią zamiast o bzdetach. I nie zatrzaskują sobie kluczyków w aucie. Zwłaszcza jak są jakieś, bagatela, 150 kilometrów od domu. Zachciało się bułki to teraz jest klops.

Problem nie byłby problemem, albo byłby zaledwie problemikiem, gdyby była u siebie. Wsiadła by w autobus. Albo po taksówkę by zadzwoniła i już. Kilka minut i była by w domu. Kołobrzeg to nie metropolia i wszędzie jest blisko. Właściwie, to można się nawet bez samochodu obejść. W sypialni w trzeciej szufladzie od góry, w zielonym pudełku po niemowlęcych bucikach, leżały zapasowe kluczyki.

"Poukładane rzeczy, poukładane życie" – tak zawsze mówiła mama.

- Masz bałagan na półkach, to jak chcesz zapanować nad swoimi sprawami?

Ewa dbała o ten porządek. Bluzeczki poukładane w kosteczkę i pod kolor. Majtki i staniki połączone w komplety. Każdy przedmiot miał swoje miejsce. Doszło do tego, że kupując nową rzecz, najpierw zastanawiała się gdzie ją postawi czy też położy i czy jej kolor nie wprowadzi chaosu w poukładanym świecie. Jej mieszkanie  było wprost idealne. Potencjalny gość mógł pojawić się na progu  o dowolnej porze, bez narażania gospodyni na stres upychania naprędce porozrzucanych łaszków do szafy, czy pod łóżko. Tylko, że tych gości jakoś nie było. Muzea onieśmielają, nawet tych najbardziej wyszczekanych. Nikt nie lubił do niej przychodzić. No może oprócz Anki. Ale ona się nie liczy. Anka to przyjaciel od zawsze i jest bardziej domownikiem niż gościem. Ma nawet swoje klucze.
Właśnie, klucze. I co dalej? Ojciec opowiadał kiedyś, że jego starą syrenę, można było otworzyć kawałkiem drutu. Tylko, że opel to nie syrena, a i technika troszkę poszła do przodu. Chyba.
- Może trzeba po jakiegoś ślusarza zadzwonić? – pomyślała - Może uda mu się nie uszkodzić karoserii.
Ledwie wymieniła wysłużonego, wyścigowego tikusia na nówkę opelka, a tu taki zong.
- Ty co to jest? - zapytała Anka widząc nowy nabytek.
- Na oczy ci padło? Samochód. Mój.
- Aha... A dlaczego ma taki kolor? Właściwie to jaki to jest kolor? - Anka była bezlitosna.
- Złoty - wyjaśniła niepewnie Ewa.
- Aha.... No nigdy bym się nie domyśliła. Jakiś nowy gatunek złota?
- Ty! Nie czepiaj się dobra? Mówię złoty to złoty. Tak jest w dowodzie rejestracyjnym.
- No skoro się upierasz...
- Nie ja się upieram, tylko producent.

Ewa pogrzebała w przepastnej torbie. Torba to jedyne miejsce, gdzie ma bałagan. Anka, która kiedyś zajrzała do tego bajzelku, stwierdziła, że może jeszcze będą z niej ludzie. Klucze od domu, grzebień, szminka, notes, 4 długopisy, zapasowe rajstopy, podpaska, tik taki, paczka chusteczek, zabawka z kinder niespodzianki, portfel, dokumenty, paragony z ubiegłego tygodnia, 5-cio metrowa miarka, komplet kredek, korkociąg. Jest wszystko. Wszystko tylko nie telefon.
Cudownie, wspaniale, rewelacyjnie. Nawet zadzwonić nie mogła nigdzie. Bo telefon ZOSTAŁ w aucie. Nic tylko siąść i płakać. Już miała to nawet zrobić, to znaczy usiąść i popłakać nad swoją głupotą, ale odezwała się pragmatyczna cześć natury. Nie siądzie. I nie będzie płakać. Po pierwsze dlatego, że łzy jako takie nie nadają się do otwierania niczego, a już na pewno nie drzwi auta. Ma na sobie białe spodnie, to dwa. I trzy, rozmaże sobie prawie nieobecny makijaż. Jest też czwarty powód. Za pół godziny musi, ale to koniecznie musi, być na ulicy Michała Kleofasa Ogińskiego 3. Jest tam umówiona z klientem. Jeszcze nigdy nie nawaliła, to i teraz nie może się to zdarzyć.
Się mówi trudno. Świat się nie zawali, a ona nie zbiednieje jak podjedzie tam taksówką.

CeDeeN...