Kwiat na cały świat

Żyła długo. Czy szczęśliwie? Nie wiem. Chyba tak. Nigdy się nie skarżyła. Ot, zwyczajnie. Czasami ponarzekała na łamanie w kościach. Albo, że ją buty piją.
Pracowała. Bardzo ciężko. I zawsze mówiła, że to lubi. Nie rozumiałam i nadal nie rozumiem, jak można lubić pracę w polu. Od świtu do nocy, z krótką przerwą na obiad; pielenie , zbieranie albo sadzenie. I tak w kółko. Zgodnie z odwiecznym rytmem matki natury.
W domu też było co robić. Mąż, troje drobiazgu, a potem  wnuki i prawnuki. Całe to towarzystwo trzeba było oprać, nakarmić, pacierza nauczyć...
Byłam "kwiat na cały świat". Po mnie takim kwiatem był każdy kolejny wnuk czy prawnuk. Ale ja  byłam ta pierwsza. Wychuchana, wyniańczona, wycałowana...

Jedliście kiedyś "parzaki"? Takie drożdżowe kluchy gotowane na parze, które macza się w gęstej śmietanie? Jeśli nawet to na pewno nie były tak dobre jak te, które robiła ona. Podobnie było z truskawkowym dżemem. Gęstym, słodkim i absolutnie niepowtarzalnym.

Miała swoje zasady. Stosowała się do reguł wpojonych przez Zuzannę, moją prababkę. Dzień święty święciła, postów nakazanych przestrzegała, nie bluźniła, ani przeciwko Bogu ani bliźniemu swemu.

Pewnie miała wady. Kto ich nie ma? Tylko czy warto o nich pamiętać?
Czasami się buntowała. Przeciw niesprawiedliwości, chamstwu, obłudzie. Też miałam ochotę się dziś zbuntować. Dla niej. Bo ona pasjami nie lubiła czarnego koloru. W pierwszym odruchu chciałam ubrać się najbardziej kolorowo jak to tylko możliwe. Tęczowo...
Ludzie na wsi powiedzieliby wtedy, że źle mnie wychowała, że nie potrafię uszanować jej pamięci.
Stałam więc dziś nad jej grobem w czerni. Od stóp do farbowanej głowy. I myślałam, że była najwspanialszą babcią jaką można mieć. Że zawsze ją kochałam, nawet wtedy kiedy jedną ręką  głaskała mnie uspakajająco po głowie, a drugą wbijała igłę w tyłek. Przecież zastrzyki robiła  dla mojego dobra. I że nie zmarnowała tych 83 lat... Moja Babcia Marysia - mój babciny "Kwiat na cały świat":)

Źródło zdjęcia: Robię zdjęcia