Berek!

-


Berki są różne. Mogą być ganiane, kucane, drewniane, albo... blogowe. Nie lubię się męczyć. Wszystko z powodu wrodzonego lenistwa. Tym razem jednak zagram.
W ubiegłym tygodniu klepnęła mnie Kasia, autorka bloga achy-ochy...:) za post pod tytułem "Licytacja".
Teraz przyszła kolej na mnie. Ganiałam po blogach, aż w końcu, zziajana, zdyszana, umęczona, ale i z lektury zadowolona dokonałam wyboru... posta tygodnia.
Otóż Proszę Szanownego Towarzystwa, post który mimo niezbyt wesołej konotacji rozbawił mnie niemalże do łez napisał nie kto inny tylko Voluś. A chodzi o "Obietnicę"

Murzyn zrobił swoje, murzyn może iść myć okna... Volusiu! Do dzieła! Zasady masz poniżej:)

ZASADY BERKA:
1.Wybieramy bloga i podajemy linka do posta, który w tym tygodniu podobał nam się najbardziej.
2. Informujemy o tym wyróżnioną blogerkę/ wyróżnionego blogera.
3. Wyróżniona/y podaje linka do bloga, z którego przywędrował do niej/niego berek
4.Puszcza berka dalej, do jednej osoby, której post podobał jej się w tym tygodniu najbardziej itd.

Komentarze

  1. Voluś21 kwietnia 2011 11:16

    Dziękuję za to wyróżnienie berkowe, postaram się nie zawieść pokładanych nadziei... czy jakoś tak :)
    A jako historyk dodam, że jest też Berek Joselewicz - uczestnik insurekcji kościuszkowskiej :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Unknown21 kwietnia 2011 11:52

    ja na szczęście nie mam ostatnio siły na bieganie;)

    OdpowiedzUsuń
  3. iimajka21 kwietnia 2011 15:40

    Hmm, Murzyn myć okna? coś tu zgrzyta ;) zresztą...poczkaj na deszcz - same sie umyją :p

    OdpowiedzUsuń
  4. tkaitka21 kwietnia 2011 17:55

    A ja Ci powiem, że już nie chcę być tak szokowana.Wysiadło mi nagle poczucie humoru.
    A do pewnej koleżanki na imieniny przestałam chodzić, gdyż dwie, w porywach trzy osoby po kielichu robią się wulgarne, "przerywniki" sypią się zbyt gęsto, także dla innych osób.I też nikt nie może zrozumieć, że z takiego błahego powodu przestałam chodzić na imprezy do bardzo zaprzyjaźnionej osoby. Strasznie, ogromnie, niewyobrażalnie razi mnie wulgarny język.Przypuszczam, że to kwestia wychowania.

    OdpowiedzUsuń
  5. Emocja21 kwietnia 2011 21:57

    ja tez gonie,biegam itp:) tylko,ze w realu,bo po blogach nie mam czasu:(
    zabawily sie choroby ze mna w berka...
    pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Nivejka21 kwietnia 2011 22:21

    Voluś...
    Jako mieszkanka Siedlec informuje że włodarze tego grodu nad Muchawką uczcili pamięć Berka Joselewicza ulicą. Taki trójkącik; Joselewicza, Asza i Asłanowicza ... jako historykowi nie muszę chyba mówić kim byli pozostali;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka21 kwietnia 2011 22:23

    Iva...
    Ja też coraz mniej;)

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka21 kwietnia 2011 22:24

    Iimajka...
    Za późno. Już umyłam;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Nivejka21 kwietnia 2011 22:26

    Tkaitka...
    Elu, opowiadanie Volusia odebrałam nie jako wulgarne tylko dobrze napisane. Normalnie tez raczej nie używam:)

    OdpowiedzUsuń
  10. Nivejka21 kwietnia 2011 22:27

    Emocje...
    Pogoń choroby!:)

    OdpowiedzUsuń
  11. zgaga21 kwietnia 2011 23:43

    Są ludzie, którzy mogą ,,wulgaryzować'' do woli i mnie to nie obrusza. Voluś takie prawo ma! Dobry wybór...

    OdpowiedzUsuń
  12. Mira22 kwietnia 2011 11:59

    Podobało mi się. Ja wiem, że wielu się obruszy(ło) za "kalanie świętości", ale uważam, że czasem lepsze takie szczere i prawdziwe pożegnanie niż grzeczne, ale całkiem bezduszne bla-bla-bla. Żeby babcie nie mdlały można to było wygłosić nad grobem, ale przecież z ostatnią wolą zmarłego sie nie dyskutuje.

    OdpowiedzUsuń
  13. Beata22 kwietnia 2011 18:23

    Voluś jest ok, nie wiedziałam...a teraz będe go czytac, poza tym dotrzymuje obietnic:)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej