Lawenda cz.1

Nigdy nie rozumiałam o co ludziom chodzi z tą lawendą. Ładna może i ona jest. Pod warunkiem że zaraz obok jakiś zmyślny ogrodnik nie posadzi krzaków herbacianych róż albo rumianków czy chociażby bratków. Przy różach wszelkie kwiaty bledły. Miało się nawet wrażenie, że w obliczu ich majestatu i zapach traciły. Wiadomo, królowa kwiatów! A tytuł, nie ma to tamto, zobowiązuje.
- A powietrze! No mówię ci, stara, powietrze było jakby przesiąknięte lawendą! - ekscytowała się kiedyś tam Ewka. A może to była Iza? Nie ważne, obie miały szmergla na punkcie tego zielska. Nawet kiecki i inne fatałaszki miały w tym kolorze. I biżuterię; sztuczną, niegustowną, odpustową ale zawsze lawendową.
A mnie? Mnie lawenda kojarzyła się od zawsze, odkąd pamiętam nie z zapachem tylko z komarami. I z szafą. I z babcią, która z wiosennych wypraw na targowisko wracała z wielkimi donicami z sadzonkami. Obsadzała potem tą nieszczęsną lawendą ogródek, werandę i taką niewielką rabatę przy ławce; wszędzie tam gdzie się wieczorami siadało i obgadywało; rodzinne sprawy, serial w telewizji, nową kieckę Sobocińskiej - miejscowej damulki, konieczność zakupu pralki bo stara to pożal się panie Boże, sąsiadów. Słowem normalka.


- To odstrasza komary - tłumaczyła kiedy pytałam dlaczego wszędzie sadzi właśnie lawendę. Tak jakby nie można było czegoś innego. Choćby maciejki. Ta to dopiero dawał po nosie! Mimo, że taka niepozorna.
Poza tym, jeśli nawet lawenda odstraszała komary to tylko takie co się na gościnne występny w okolice babcinej ławeczki czy tarasu wybrały. Te nasze, oswojone, zrodzone przy sadzawce nieopodal latały w najlepsze i kąsały do bąbli gigantów.
Niektóre kwiaty z najbardziej wybujałych krzaków babcia Hela ucinała ostrym haczykowato zakończonym nożykiem, związywała w pęczki i suszyła na strychu obok dziewanny, pokrzywy, mięty, polnego rumianku, krwawnika. Taka domowa apteka babci zielarki. Tak się składało, że tylko właśnie tę nieszczęsną lawendę babcia wykorzystywała. Wszystko inne ulegało zapomnieniu. Jak tylko kogoś; babcię, dziadka czy innego domownika zabolała głowa, brzuch czy dostał gorączki, babcia chwytała za portfelik z brązowej skóry i gnała do apteki. Tylko lawenda dostępowała łaski. Skoro tylko wyschła na wiór, babcia ściągała ją ze strychu, kruszyła, pakowała do małych płóciennych woreczków ściąganych konopnym sznurkiem i wieszała w szafie. Że niby na mole i dla zapachu. Mole, gdyby takowe istniały, pewnie by sobie nic nie robiły z babcinych zabiegów, a zapach i owszem, pozostawał. Cała bielizna, płaszcze, pościel, sukienki, dziadkowe garnitury, wszytko pachniało jak mówili wszyscy oprócz mnie lawendą. Dla mnie był to jednak zapach siana. Mimo wysiłków nie czułam niczego innego, pociągającego, zmysłowego.
- A bo ty Baśka to jakaś z innej planety jesteś - skwitowała kiedyś  moja cioteczna siostra  Maryla.
Jasne... Maryla była warszawianką i znała się na zapachach, modzie, ekologii i różnych innych dyrdymałach. Miała spódnicę z bazaru Różyckiego, modnie obciętą grzywkę, całą ścianę wyklejoną plakatami Limalha i super wyczulony zmysł powonienia (biorąc pod uwagę kształt  i rozmiar nosa, mogło to być prawdą). Nie to co ja; szara gęś z prowincjonalnego miasteczka przycupniętego nad byle jaką rzeką, z byle jakim dworcem i nawet bez kina. Co ja mogłam wiedzieć o modzie, artystach światowego formatu i zapachach. W naszej drogerii, jedynej w miasteczku, sprzedawała wyfiokowana blond damulka która od zawsze pachniała "Być może" i to też oferowała potencjalnym klientom. A ubrania? W geesowskim domu towarowym występowały tylko w trzech kolorach; białym, granatowym i czerwonym. Pierwsze różowe rajstopy, porwane w strzępy, trzymałam na pamiątkę aż do 4 klasy ogólniaka.
Z faktami się nie dyskutuje, a te jednoznacznie obnażały moją ignorancję i wyższość Maryli. W tej sytuacji byłam skłonna uwierzyć, że starsza o ledwie rok kuzynka ma rację. Warszawa, to Warszawa.

Jak więc wytłumaczyć mój dzisiejszy nastrój? Obudziłam się o dziwo wyspana, co nie przydarzyło mi się od niepamiętnych czasów, przeciągnęłam się leniwie i poczułam że jestem w bajecznie lawendowym nastroju. Lawendowym? A czemu nie różanym? Albo rumiankowym?
Chwilę trwało zanim przestałam kłócić się z samą sobą;
- Daj spokój Baśka - powiedziałam do samej siebie wstając z łóżka - Lawendowy to lawendowy. Sama przecież najlepiej wiesz w jakim jesteś nastroju!
Bez zwykłego porannego oklapnięcia pobiegłam pod prysznic. Nawet ciepła woda i różane mydło nie zdołały zmyć lawendy, która nie wiedzieć skąd się wzięła. I na dobre się we mnie rozgościła.

                                                                  CeDeeN...