Po prostu

... czyli dzień jak co dzień.

Obudziłam się wcześniej niż zwykle. Nie dlatego, że ptaki za oknem darły mordy. Powodem wcześniejszej pobudki nie był też wielki jak baobab wóz śmieciarski popiskujący i panowie śmieciarze pobrzękujący.
- Bransoletkami? - zapytała od czapy córka sąsiadki. Jej zdaniem pobrzękiwać można jedynie biżuterią i to najlepiej w kolorze złotym, przy czym rodzaj kruszcu czy też raczej tworzywa jest tu najmniej istotny. Barwa! Tylko ona jest ważna. Można dziecinie wybaczyć ignorancję, albowiem mała jeszcze i życie dopiero poznaje. Fakt, że źródłem pobrzękiwania były niezbyt przyjemnie wyglądające kubły na śmieci przyjęła ze zdziwieniem ale też i ze zrozumieniem. Punkt dla niej.
Przechodząc jednak do sedna, czyli przebudzenia, dodam że nie było również spowodowane
deszczem delikatnie pukającym w szybę ani ziewaniem psa leniucha.

Po prostu, obudziłam się bo musiałam. Iść jechać siedzieć w poczekalni u lekarza pierwszego kontaktu. Z synem. Szczęściem okazał się być już niemal zdrowym.

Potem była muzyka. Z głośnika naturalnie. I niezbyt udana, co stwierdzam z całą stanowczością aczkolwiek mocno subiektywnie.
Ugotowałam bigos. Chudziutki, z młodej kapusty. Będzie na dwa dni z okładem. I dobrze. Stanie przy garach w chwili kiedy ma się do zrobienia milion pińcet innych rzeczy mija się z celem.
Bigos wyszedł pycha. Może trochę za bardzo pikantny, zbyt słony, za bardzo tłusty. Poza tym jednak wszystko ok. Z dużą ilością chleba da się go przerobić. Najwyżej dzieciom ugotuję jutro rosołku. Albo pierogów z jagodami. A kto wie, może i na placki ziemniaczane się skuszę.

Zadzwonił raz. Tylko. A wedle wszelkich przesłanek powinien zadzwonić dwa razy. Otworzyłam. Przez nieuwagę moją i listonosza, pies zwiał i poleciał obszczekiwać kota sąsiadów. Nic to jednak; wróci. zawsze wraca.
Doręczyciel przyniósł książkę. Wena wróciła z kleszczem. Nie wiem co gorsze. Pajęczaka można się łatwo pozbyć. I psu nic a nic nie będzie, bo zaszczepiony. ja za to mam dylemat; czytanie czy półka.
Wybieram herbatę. Aromatyczna, mocna, z miętą prosto z ogrodu. A dla osłody pączka z lukrem. Cieniutkie strużki lukru, którym został przyozdobiony nie były w stanie przynieść rozwiązania dylematu. Pozornie. rozsypane okruchy zbezcześciły słowo drukowane. Zadecydowały?

Telefon do przyjaciela. Niemal koło ratunkowe.
- Nie ma takiego numeru - oznajmia  głos z próbówki.
Wybieram inny. To znaczy drugi. Przyjaciół nigdy za wiele, ale co za dużo to nie zdrowo.  Przyjaciel jest wariatem. Nieważne. Ja też jestem. Wariatką.  W zwariowanym świecie nie ma miejsca na normalność. Kup, sprzedaj, napisz, oddaj, pomnóż, wytnij, zapomnij, oddaj do naprawy, uprasuj, wyjmij z zamrażarki. Co? Na przykład rybę. Zimną, pozbawioną kręgosłupa. Również moralnego, o ile go naturalnie posiadała. Bo i po co rybie moralność. Etyka jest przereklamowana. Głównie dlatego, że mało kto stosuje się do jej nakazów. A już tym bardziej ryba, której życie polega na tym żeby z ikry przemienić się w małą rybkę, urosnąć i uciekać. Przed wędką, siecią, prądem, większą rybą. Tej z zamrażarki się nie udało. Pozbawiona wszystkiego co rybie, skończy na patelni.
- Rybko, rybko powiedz przecie...
Nie odpowiedziała. Nawet nie plusnęła ogonkiem. Ani nie wybałuszyła na mnie okrągłych, paciorkowatych rybich oczu. Filety są do niczego...

PeeS. Nudy? Nooooo... i właśnie dlatego nie czytam dzienników literackich:D

Źródło zdjęcia w sieci: http://pl.wikipedia.org/wiki/Ryby