Finito

Żeby wstrząsnąć Osobistą nie trzeba trzęsienia ziemi. Wystarczy zawód. Na przykład miłosny. Chociaż z zawodów ów nomen omen zawód był księgowym. Na dodatek głównym.

- Jakbym złapała takiego co tak smaruje po murach ... - wściekle wycedziła przez zęby Osobista.
- To byś mu rączki połamała. - dokończyłam za nią. Bo byłam zdania identycznego. Patrząc na świeżutką elewację jednorodzinnej posesji upaćkaną czarną farbą w spreju przez jakiegoś pseudo graficiarza budził się we mnie odruch bliżej nie określony. W każdym razie z gatunku obsesyjno-zwlaczająco- wkurzający.

Obrazek stworzony przez artysto-wandala przedstawiał coś bliżej nieokreślonego. Pod dziełem był podpis, który też niewiele wyjaśniał. Całość budziła obrzydzenie. No bo jak można!? No jak!?
- I to przy samej dupce! - warknęła Osobista i odwróciła się ostentacyjnie. Żeby doszczętnie nie zrujnować i tak zdechłego nastroju. - Wyjdzie człowiek na spacer, a tu nie lepiej niż w telewizji. Syf , malaria i ...
- Błoto -  dodałam. Tylko trochę złośliwie. Pogoda nie była spacerowa, ale Osobista się uparła. No to zwlokłam się z mięciutkiej kanapy. I towarzysko brodziłam w świeżutkim błotku. Bo podobno nic nie robi tak dobrze na doła jak wietrzenie. Mózgu.

- To mówisz że finito? - zaczęłam nieśmiało wracając do wątku księgowego.  Osobista nie była co prawda już w stanie szczątkowego rozkładu, ale strzeżonego itd... Ostatecznie zainwestowała w księgowego cztery miesiące życia, trzy wizyty u fryzjera, szpilki z modnego butiku, nowiutką torebkę i kilka innych gadżetów. Pal licho fryzjera, buty i  gadżety. Czasu szkoda. Zwłaszcza na frajera. I to właśnie usiłowałam Osobistej uświadomić podczas tego nieszczęsnego spaceru. Że nie ma co jęczeć bo szkoda życia na pierdoły.
- Definitywne - odpowiedziała. A zabrzmiało to wręcz wojowniczo - I niech się buja!
- Dobrze! - pochwaliłam entuzjastycznie. Pilna z Osobistej uczennica - A co teraz?
- Teraz pójdziemy na kawę. I ciastko. Z podwójnym kremem! - bojowo recytowała za nic mając zbędne centymetry i ciasne dżinsy. Swoje i moje.
- Jasne! - mruknęłam ze znacznie mniejszym entuzjazmem. Bo z jednej strony perspektywa przytulnej kawiarni, a z drugiej to nieszczęsne ciastko... Czegóż się jednak nie zje w imię przyjaźnie damsko-damskiej;)

Kryzys został zażegnany. Osobista posklejana. Ja nawet zaklejona. Podwójnym kremem.

Z okazji Dnia Pisania Odręcznej Notatki do Samego Siebie chyba to przepiszę. Do mojego kalendarza naturalnie;)